Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία, οι εξεγέρσεις γίνονται…

Κάθε χρόνο το ίδιο σκηνικό, βραχνιασμένα τραγούδια, χιλιοπαιγμένα ντοκυμαντέρ, λογύδρια δημοκρατίας. Κάπως έτσι η μνήμη και η παρακαταθήκη μιας εξέγερσης γίνεται γλυκερή ανάμνηση. Και ακόμα χειρότερα: οι «πρωτεργάτες» της εξέγερσης να ποζάρουν με γραβάτες, έχοντας εδώ και δεκαετίες εξαργυρώσει τα «επαναστατικά ένσημα» τους, υπερασπιζόμενοι όχι την εξέγερση αλλά την κατοπινή τους υπαλληλική σχέση με το «δημοκρατικό πολίτευμα», τις αξιακές τους εκπτώσεις και κοινωνικό συντηρητισμό που αυτές μυρίζουν. Τι πιο απαξιωτική εικόνα για την εξέγερση από αυτούς που με ευκολία περνάνε από τον κόσμο της εξέγερσης στον κόσμο της «δημοκρατίας» ατσαλάκωτοι.

Όμως η ιστορία των εξεγέρσεων είναι πεισματάρα: δεν αφήνει χειραγωγούς και παραχαράκτες να μιλήσουν για νίκες και ήττες, ούτε να στηθούν ευκολόπεπτοι μύθοι. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έχει ανάγκη τους «πρωτεργάτες» τώρα και δεν τους είχε και τότε. Δεν ήταν εξέγερση του «ελληνικού λαού»: ήταν το ξέσπασμα ενός μεγάλου κοινωνικού κομματιού, πολλών χιλιάδων (κυρίως νέων) ανθρώπων. Οι οποίοι επέλεξαν να αντισταθούν, την ίδια στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας (δεξιοί) είτε στήριζε το καθεστώς είτε δεν αντιδρούσε από φόβο ή αδιαφορία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μίλησε για δημοκρατία: κάποιοι μιλούσαν για δημοκρατία, κάποιοι άλλοι για σοσιαλισμό, κάποιοι για κομμουνισμό κάποιοι για επανάσταση, ελευθερία και αταξική κοινωνία. Η εξέγερση του πολυτεχνείου δεν ήταν ο Παπαχρήστος, η Δαμανάκη, ο Λαλιώτης και οι όμοιοί τους. Ήταν οι δεκάδες χιλιάδες «ανώνυμων» ανθρώπων που συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις του καθεστώτος, έστησαν συνελεύσεις και οδοφράγματα, ανασαίνοντας ελευθερία.

Πολυτεχνείο 22-02-07 - Πολυτεχνείο 17-11-73

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν κάτι περισσότερο από αυτά που θέλουν να μας πείσουν σήμερα τα κομματικά καπελώματα, οι σχολικές γιορτούλες μνήμης, τα copy-paste επετειακά λογύδρια δημοκρατίας: ήταν μια ανάσα ελευθερίας σε μια ζωή πνιγμένη από το χακί των στρατιωτικών και τον συντηρητισμό. Ήταν η απόπειρα απελευθέρωσης και αυτοκαθορισμού. Ήταν αυτό που χρειαζόταν τότε. Και χρειάζεται ακόμα περισσότερο σήμερα…