Όταν ο ρόλος του καθηγητή, του γονέα και του μπάτσου αρχίζει να γίνεται δυσδιάκριτος...

Η σημερινή μας ιστορία, εξελίχτηκε στο 1o Λύκειο Πετρούπολης.

Στις 3/10/2011 και ώρα 4:30 τα ξημερώματα, μαθητές του 1ου Γ.Ε.Λ Πετρούπολης πήγαν να καταλάβουν το σχολείο τους. Αφού λοιπόν πέρασαν αλυσίδες και έκλεισαν τις πόρτες, εμφανίζεται ο διευθυντής μαζί με τους υποδιευθυντές... μέσα από το σχολείο! Ναι, ναι καλά καταλάβατε! Είχαν μείνει μέσα στο σχολείο, άγρυπνοι φρουροί της "τάξης και ηθικής"! Αφού έκαναν επιτόπιες ανακρίσεις για να βρουν ποιος από όλους τους μαθητές έβαλε το λουκέτο και αφού κανένας μαθητής δεν έπαιρνε την προσωπική ευθύνη, ο διευθυντής εξοπλισμένος από τα πριν με κόφτη έκοψε τις αλυσίδες.( αφού... "μπήκαν μόνες τους" όπως χαρακτηριστικά είπε!)

Είναι συχνό φαινόμενο οι καθηγητές για να τρομοκρατήσουν τους μαθητές να προσπαθούν να τους διασπάσουν και να στοχοποιούν κάποιους ως υπεύθυνους-υποκινητές-ταραξίες. Έτσι όταν 1,2,3 μαθητές απομονωθούν από το σύνολο, είναι αυτοί που θα δεχτούν όλες τις πιέσεις, τις απειλές, ακόμη και τις όποιες τιμωρίες. Έτσι αρχίζει η γνωστή λογική: "ρε μαλακές αν συνεχίσουμε την κατάληψη, εμείς είμαστε που θα την πληρώσουμε στο τέλος" και οι μαθητές πολλές φορές αυτοκαταστέλλονται.

Αυτός είναι και ένας πολύ καλός ρόλος του 15μελούς, που εξυπηρετεί τους καθηγητές και κάνει την καταστολή των κινητοποιήσεων πιο εύκολη υπόθεση. Όταν το σχολείο θα κλείσει από 100 μαθητές και υπάρχει εκλεγμένο 15μελές, δε χρειάζεται ο κάθε καθηγητής να ψάχνει τον υπεύθυνο. Φωνάζει τον πρόεδρο του 15μελούς και τον απειλεί πως αν δε λήξει η κατάληψη αυτός θα την πληρώσει. Έτσι το 15μελές πολλές φορές, υπό την πίεση αυτή, βγάζει την κατάληψη "παράνομη και καταχρηστική" και η συνέχισή της χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των "εκπροσώπων" του σχολείου θεωρείται "εμμονή" ή "αλητεία" κάποιων "κωλόπαιδων" και "κακών μαθητών" του σχολείου.

Όταν όμως δεν υπάρχει κάποιος "πίσω" από τις καταλήψεις, όταν δεν υπάρχει κάποιος «υποκινητής» ή κάποιο 15μελές και οι αποφάσεις παίρνονται και υλοποιούνται από τους ίδιους τους μαθητές στο σύνολό τους, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Οι καθηγητές δεν έχουν να τα βάλουν με έναν πρόεδρο, αλλά με όλο το "σώμα" των καταληψιών μαθητών.

Αυτός είναι και ο τρόπος που υπερασπιζόμαστε την επιλογή της κατάληψης. Όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλον. Επειδή λοιπόν την αλυσίδα όντως κάποιος την είχε βάλει, η απάντηση στην ερώτηση "ποιος έβαλε την αλυσίδα" ή σε ένα σωρό παρόμοιες ερωτήσεις είναι απλή. "Οι 20 που ήμαστε εδώ και οι άλλοι 100 που μας στηρίζουν και θα έρθουν το πρωί. Βάλαμε έναν κρίκο ο καθένας. Αν πρέπει λοιπόν κάποιος να τιμωρηθεί, θα πρέπει να τιμωρήσετε γύρω στα 100 άτομα".

Στις 4/10/2011 και ώρα 3:30 τα ξημερώματα αυτή τη φορά, νέα απόπειρα κατάληψης του σχολείου έγινε από τους μαθητές, οι οποίοι αυτή τη φορά ήρθαν αντιμέτωποι με μια νέα έκπληξη... Μέσα στο σχολείο δε βρήκαν να τους περιμένουν μόνο ο διευθυντής και οι καθηγητές (πιστοί φύλακες του "ναού της γνώσης" από τους "αλητήριους" μαθητές), αλλά και... «αναστατωμένοι» γονείς.

Σήμερα δεν έχουμε μάθει νεότερα από το σχολείο. Ελπίζουμε αν έγινε και τρίτη απόπειρα κατάληψης, οι μαθητές να μην ήρθαν αντιμέτωποι και με τους παππούδες τους, που τυχόν έχουν φτάσει σε ενίσχυση των διευθυντών, υποδιευθυντών, καθηγητών και γονέων.

Πάντως ας διαδοθεί προς πάσα κατεύθυνση, ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζομένων, δεν έχει στεγανά όπως "μαθητές", "φοιτητές" κτλ αλλά οι καταπιεζόμενες κοινωνικές ομάδες, στέκονται αλληλέγγυες η μία στην άλλη. Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει πως οι μαθητές δεν είναι μόνοι τους.

Επίσης καλό είναι να θυμίσουμε σε όποιους την έχουν δει τραμπούκοι και σκέφτονται "θα τα πατήσω κάτω τα πιτσιρίκια", τη δυναμική που εξέφρασαν οι μαθητές τον Δεκέμβρη του 2008.

Τέλος να υπενθυμίσουμε σε κάθε "μεγάλο" και καθηγητή εκεί έξω, πως όταν θες να σκέφτεσαι σαν μπάτσος και να πράττεις σαν μπάτσος, θα έχεις και την αντιμετώπιση που έχει ένας μπάτσος.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!
ΔΕΚΑ ΕΚΑΤΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ!