Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

"Αυτή η διαδήλωση είναι για όλους τους λόγους του κόσμου, για όλες τις αφορμές, γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος σκοπός από το να είμαστε όλοι και όλες μαζί..."

Την Πέμπτη 24/3 διοργανώνονται στο Παρίσι και στη Νάντη διαδηλώσεις ενάντια στο νέο κώδικα εργασίας, οι οποίες δέχονται άγρια καταστολή από την αστυνομία. Στο Παρίσι, η διαδήλωση των μαθητών/τριών και φοιτητών δέχεται επίθεση από την αστυνομία και ένας 15χρονος μαθητής τραυματίζεται στο πρόσωπο. Το βίντεο του ξυλοδαρμού διέρρευσε, προκαλώντας εισαγγελική παρέμβαση αλλά και την οργή των συμμαθητών/τριών του, που κάλεσαν διαδήλωση αλληλεγγύης την επόμενη μέρα.

Διήγηση ενός άγριου περιπάτου ενάντια στην αστυνομία

φωτογραφίες από την πορεία, από τη συλλογικότητα OurEyeIsLife

Την Παρασκευή 25 Μαρτίου, μετά τον ξυλοδαρμό από μπάτσους ενός νέου από το λύκειο Bergson ενόψει του αποκλεισμού του σχολείου του, καλέστηκε μια συγκέντρωση κατά τις 10.30 μπροστά στο κτίριο. Η διήγηση μιας διαδήλωσης που επιδόθηκε με ευχαρίστηση στη λεηλασία αστυνομικών τμημάτων και καταστημάτων Franprix [ΣτΜ: αλυσίδα σούπερ-μάρκετ].

Εκατοντάδες κόσμου βρίσκονται εκεί, και σχεδόν καμία αστυνομική παρουσία. Μερικά μόλις λεπτά μετά το ραντεβού, ένα ρεύμα σχηματίζεται προς το Jaures [ΣτΜ: λεωφόρος στο Παρίσι], και η πλειοψηφία του κόσμου ακολουθεί. Η διαδήλωση μεγαλώνει γρήγορα καθώς από την αρχή του μπλοκ φτάνει το μήνυμα: πάμε στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα του 10ου διαμερίσματος, οδός Louis Blanc (είναι άλλωστε σ' αυτό το αστυνομικό τμήμα που ο Amadou Koumé* δολοφονήθηκε από μπάτσους λίγο παραπάνω από έναν χρόνο νωρίτερα). Δεν συναντάμε καμία ανεπιθύμητη αντίσταση με τη μορφή μπάτσων, και φτάνουμε χωρίς εμπόδια στο μικρό δρόμο με τη μοναδική σημασία, όπου οι εκατοντάδες μαθητών/τριών αρχίζουν να σχηματίζουν ένα πυκνό πλήθος. Η ατμόσφαιρα είναι κατά κύριο λόγο ήρεμη, μερικά κιγκλιδώματα τοποθετούνται κάθετα στο δρόμο, κάδοι σκουπιδιών αναποδογυρίζονται και κυρίως όλος ο κόσμος φωνάζει συνθήματα ενάντια στην αστυνομία: “Γαμήστε την αστυνομία // Δολοφονήστε την αστυνομία”, “Όλος ο κόσμος σιχαίνεται την αστυνομία”, κλπ. Αλλά γρήγορα νιώθουμε ότι είμαστε πολλοί/ες, και ξεκινάει, δειλά και στη συνέχεια κλιμακώνεται: μετά τα καπνογόνα και τις κροτίδες, πετάμε μπόλικα μπουκάλια στους 3 γελοίους μπάτσους που βγήκαν στα σκαλιά με τις ασπίδες τους για άμυνα, καθώς και στα παράθυρα του αστυνομικού τμήματος. Η ατμόσφαιρα είναι τρομερά ευχάριστη, όλος ο κόσμος γελά και χειροκροτεί τις κινήσεις ανυπακοής ή τις ιδιαίτερα όμορφες βολές. Μετά από λίγα λεπτά, φαίνεται ότι μας ήταν αρκετό, και δεν είχαμε και πολλή όρεξη να ξαναβρεθούμε χωρισμένοι/ες στα δύο, έτσι φεύγουμε προς την άλλη πλευρά, περπατώντας ήρεμα με κατεύθυνση το σημείο αναχώρησής μας, το λύκειο Bergson.


Αλλά δεν σταματάμε εκεί, θέλουμε να φτάσει η ενθουσιώδης ιστορία της επίθεσής μας στους φίλους/ες μας που έμειναν πίσω στο σχολείο, και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς το δημαρχείο. Εκεί είναι πολύ πιο ήρεμα, κάποιοι/ες μαθητές/τριες κάθονται κάτω, έχουμε για λίγο παραισθήσεις, απαιτούμε να ξαναγίνει μπροστά στο δημαρχείο αυτό που μόλις είχαμε κάνει λίγα λεπτά νωρίτερα. Απ' ό,τι φάνηκε, αυτός ο στόχος δεν ικανοποιούσε μεγάλο κομμάτι του κόσμου και έτσι ξαναφύγαμε μετά από 5 λεπτά κατά μήκος του πάρκου Buttes Chaumont. Δύο ή τρεις μαθητές/τριες καλούν να μην πάρουμε μπουκάλια και να παραμείνουμε ήρεμοι/ες. Αυτό προκαλεί γέλια σε όλο τον κόσμο, και αρχίζουμε να μαζεύουμε πιθανά χρήσιμα αντικείμενα για το νέο μας στόχο που αρχίζει να διαδίδεται στόμα με στόμα: το κεντρικό αστυνομικό τμήμα του 19ου διαμερίσματος! Μη ικανοποιημένοι/ες με την επίθεση σε ένα αστυνομικό τμήμα, θέλουμε να επιτεθούμε και σε ένα ακόμη, και πρέπει να πούμε ότι έχουμε αρχίσει να “ζεσταινόμαστε”. Ξεχυνόμαστε στις σκάλες, φτάνουμε μπροστά στο τμήμα, που βρίσκεται, έξυπνη κίνηση, απέναντι από ένα εργοτάξιο οδικών έργων, που θα παρέχει τα απαραίτητα “βλήματα”: μετά τις πλάκες πεζοδρομίου και τα χαλίκια, αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε ό,τι υπάρχει σαν βλήμα, να ταρακουνάμε τα κιγκλιδώματα πάνω στα τζάμια που πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Τα ξεσπάσματα χαράς του πλήθους ανταποκρίνονται στον κρότο του γυαλιού που καλύπτει το οδόστρωμα. Απέναντι από το τμήμα, το προαύλιο του γυμνασίου Georges Brassens είναι έρημο και οι παρατημένες μπάλες φαίνεται να λένε “βαρεθήκαμε το ποδόσφαιρο στα διαλείμματα, προτιμάμε να σπάμε αστυνομικά τμήματα!”.





Ακόμη χωρίς μπάτσους στον ορίζοντα, αλλά και χωρίς πια κανένα τζάμι άθικτο, και τα συνθήματα στους τοίχους “Γαμήστε την αστυνομία” και “Θάνατος στους μπάτσους” συνθέτουν μια χαρά τις διεκδικήσεις μας, έτσι αποσυρόμαστε στην οδό Hautpoul. Φεύγοντας, βλέπουμε τρία κακόμοιρα βανάκια να κατευθύνονται προς το αστυνομικό τμήμα, αποφεύγοντάς μας πολύ προσεκτικά. Ναι, είμαστε 500, πολύ “ζεσταμένοι/ες”, και κανείς/καμιά μας δεν φαίνεται πρόθυμος/η να το αφήσει να περάσει έτσι.

Όταν φτάσαμε στη λεωφόρο Jean Jaurès, γράψαμε μερικά συνθήματα, “Κάτω απ' το οδόστρωμα υπάρχουν μπάτσοι”, “Απεργία μέχρι τη σύνταξη”, “Σύνταξη από 13 χρονών” σ' έναν Pôle-Emploi [ΣτΜ: ο αντίστοιχος ΟΑΕΔ]. Διάφορα ακούγονται συνέχεια, “Η δουλειά δεν μας ενδιαφέρει, δεν θέλουμε καθόλου να δουλεύουμε!”, έχουμε ξεκάθαρα όλους τους λόγους να είμαστε στο δρόμο, δεν διστάζουμε να το λέμε. Το βίντεο είναι απ' ό,τι φαίνεται μια αφορμή, και οι μόνοι/ες που μπορούν να αγανακτούν μ' αυτή τη βία είναι αυτοί και αυτές που δεν έχουν έρθει ποτέ αντιμέτωποι/ες με τους μπάτσους, και αγνοούν έτσι πώς αυτών των μορφών η βία είναι ρουτίνα όταν έχει σχέση με τσιράκια με στολή. Εκεί είμαστε όλοι/ες μαζί, και η ενέργεια που μας κινεί έχει λίγη σχέση πια με εκείνη τη μπουνιά, αλλά περισσότερο λαχταράμε να μπορέσουμε να εκφράσουμε όλα όσα συγκρατούμε όλη τη χρονιά: την οργή ενάντια στους μπάτσους, και την ευτυχία να τους βλέπουμε να τρώνε πέτρες. 
 

Ακούγεται “πάμε στον gare du Nord!”, “πάμε στον gare de l’Est!” [ΣτΜ: σταθμοί μετρό του Παρισιού], και ένα σωρό άλλες προτάσεις, μέχρι μία που φαίνεται να γοητεύει όλο τον κόσμο: “Autoréduc! Autoréduc!” [ΣτΜ: αντιπροσωπεία αυτοκινήτων]. Όταν βλέπουμε στον ορίζοντα την πινακίδα του Franprix, όλος ο κόσμος καταλαβαίνει και είναι ένας πραγματικός αγώνας δρόμου μέχρι το κατάστημα που είναι γεμάτο από δεκάδες γελοίους που ψωνίζουν και βγαίνουν ανεμίζοντας τη λεία τους. Πασχαλινά αυγά σε αφθονία, σάντουιτς και ένα σωρό άλλα πράγματα. Είναι αυτονόητο ότι εκείνη τη στιγμή κάποιοι πολίτες που απολαμβάνουν τις εκπτώσεις έχουν φύγει από τη διαδήλωση εδώ και ώρα, και είναι πολύ ευχάριστο να νιώθεις πόσο αυτή η αυθόρμητη πράξη πλιάτσικου ευχαριστεί ειλικρινά όλο τον κόσμο.

Συνεχίζουμε στην οδό Jaurès, και ξανά ένα σούπερ-μάρκετ Franprix στο βάθος. Ίδιο σενάριο, αγώνας δρόμου, κρατάμε τα ρολά, ρίχνουμε χτυπήματα στη τζαμαρία όσο οι άλλοι/ες πλιατσικολογούν ό,τι μπορούν. Δυο κακόμοιροι σεκιουριτάδες, με τους ασύρματους στο χέρι, μας ακολουθούν από μακρυά, αλλά ακόμη κανένας μπάτσος. Έτσι συνεχίζουμε! Επιστρέφουμε στον σταθμό Stalingrand, και παίρνουμε τη γραμμή 2 του μετρό με κατεύθυνση Barbès. Στη διαδρομή συναντάμε έναν τύπο στο δρόμο στον οποίο προσφέρουμε ένα σωρό είδη παντοπωλείου. Βγάζουμε μια σέλφι μπροστά στον σταθμό, με τα χαμόγελα ως τ' αυτιά, “πάρτο, είναι δώρο από το Franprix!”. Φτάνοντας κοντά στους/στις μετανάστες/τριες που παραμένουν κάτω από το εναέριο μετρό, ακούγεται “Αλληλεγγύη με τους/τις πρόσφυγες!”, και μοιράζουμε άλλο ένα μερίδιο από τα λάφυρα του πλιάτσικου. Αυτή η διαδήλωση είναι για όλους τους λόγους του κόσμου, για όλες τις αφορμές, γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος σκοπός από το να είμαστε όλοι και όλες μαζί, χωρίς μπάτσους, με τα χέρια ελεύθερα και τα πνεύματα επαναστατημένα.


Συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς την Chapelle και στρίβουμε στην οδό Chateau-Landon φωνάζοντας “πάμε στο λύκειο Colbert!”. Περνάμε από μπροστά αλλά δεν είναι κανείς μέσα, εκτός από μπόλικους κάδους σκουπιδιών με ρόδες, εξεγερμένοι κι αυτοί, που αποφασίζουν να μας συνοδεύσουν. Περνάμε κάτω από τις ράγες και εκεί οι κάδοι που μας συνοδεύουν αποφασίζουν να αναλάβουν δράση, ένα μεγάλο κομμάτι τους τουλάχιστον, των οποίων το γυάλινο περιεχόμενο ρίχνεται μπρούμυτα στο δρόμο, καθώς μια χούφτα πιο τολμηρών σκουπιδιών πετιούνται κάτω από τα κιγκλιδώματα, πάνω στις αποβάθρες του Gare de l’Est, φωνάζοντας “Να μπλοκάρουμε τα πάντα!”.

Φεύγουμε ξανά προς το Barbès, και είναι μόνο εκεί που ακούμε τις πρώτες σειρήνες, από μακρυά. Μερικές κλούβες, τίποτα το εντυπωσιακό για τις μερικές εκατοντάδες κόσμου που παραμένουν. Αλλά έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε, και φτάνουμε σε μια γειτονιά όπου οι στόχοι φαίνονται λιγότεροι. Τα CRS [ΣτΜ: το αντίστοιχο των ΜΑΤ] είναι δυσκίνητα, έτσι τρέχουμε λίγο και φεύγουμε ήσυχα στους κάθετους δρόμους. Τριάντα άτομα οδηγήθηκαν τελικά στο κρατητήριο, και αφέθηκαν ελεύθεροι/ες ο ένας μετά την άλλη μετά από έρευνα και εξακρίβωση στοιχείων.


Σ' ένα πρωί, μπορέσαμε, με 4 ή 500 άτομα που κινητοποιήθηκαν, να επιτεθούμε σε δύο αστυνομικά τμήματα, να κάνουμε πλιάτσικο σε δύο Franprix, να φωνάξουμε παντού αυτό που θέλαμε, να επιχειρήσουμε να μπλοκάρουμε τις ράγες στον gare de l’Est με σκουπίδια, να ξεφύγουμε χωρίς κανείς/καμιά να συλληφθεί, και όλα αυτά χωρίς να σταματήσουμε να αστειευόμαστε, να φωνάζουμε από χαρά και να την ακούμε με την ικανότητά μας να πιάσουμε στον ύπνο την αστυνομία και όλα τα τσιράκια που την υποστηρίζουν (φύλακες, πολίτες, κλπ.).

 Όταν χωριστήκαμε, το λέγαμε όλοι/ες: θα το ξανακάνουμε!


*Στις 6 μαρτίου 2015, ο Amadou Koumé, 34 ετών, πεθαίνει από ασφυξία στο αστυνομικό τμήμα του 10ου διαμερίσματος του Παρισιού. Η αυτοψία αποκαλύπτει ότι ο θάνατος του Amadou είναι αποτέλεσμα πνευμονικού οιδήματος που προκλήθηκε από συνδυασμό ασφυξίας και χτυπημάτων στο πρόσωπο και στον αυχένα. Η αυτοψία κάνει λόγο για πλήθος μωλώπων στο πρόσωπο και το σώμα. Ο Amadou συνελλήφθη στις 00:30 και ο θάνατος δηλώθηκε στις 2:30. Γνωρίζοντας ότι το αστυνομικό τμήμα βρίσκεται σε απόσταση 600 μέτρων από τον τόπο της σύλληψης, πολλοί “απορούν” τι έκαναν οι αστυνομικοί με τον Amadou για δύο ώρες μέσα στην κλούβα! Το επόμενο διάστημα, ακολουθούν διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βιαιότητα, και πορείες στη μνήμη του Amadou.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου