ΘΕΩΡΗΜΑ

“Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών...”

   Το Πυθαγόρειο αντηχούσε στ’ αυτιά του Ι. τη στιγμή που ξυπνούσε με τον ήχο του συνεπέστατου ξυπνητηριού στις 7 το πρωί. “Εντάξει, είναι λογικό μετά από μια σκατένια μέρα να βλέπεις περίεργα όνειρα. Αλλά να σου σκάει μύτη από το πουθενά ο μαθηματικός, ο κύριος Τρακλαπής και να σου απαγγέλει το Πυθαγόρειο θεώρημα πάει πολύ. Στο κάτω - κάτω έχουν περάσει γύρω στα δεκαπέντε χρόνια.”

   Αυτά σκεφτόταν Ο Ι. στο δρόμο για το μπάνιο προς αποπεράτωση των παγκοσμίως κοινών εργασιών που κάνει κανείς στο χώρο με τις δεκάδες ονομασίες. Στην πόρτα λοιπόν του καμπινέ (για να χρησιμοποιήσουμε αναγνώστη μια από τις ονομασίες) συνάντησε τον αγουροξυπνημένο συγκάτοικό του.

- Τσίου.

- Θυμάσαι τον Τρακλαπή;

 -΄Ασε μας ρε καημένε πρωινιάτικα. Πού τον θυμήθηκες το μαλάκα;

- Τον είδα στον ύπνο μου.

- Περαστικά!

   Το τελευταίο ακούστηκε ενώ ο συγκάτοικος είχε ήδη ξεκινήσει το θεάρεστο έργο του κι ενώ ο Ι. ακουμπούσε με τον δεξί ώμο της αναμονής στον τοίχο, φέρνοντας στο νου του την εικόνα του μαθηματικού: Ευθυτενής, λιγνός, ντυμένος πάντα στην τρίχα, αγέλαστος, οπαδός της σαφήνειας, της ευταξίας και πάνω απ’ όλα, υπέρμαχος φανατικός της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. “Πρέπει να γίνουμε Ευρωπαίοι” επαναλάμβανε κάθε τόσο και απαιτούσε από τους μαθητές και τις μαθήτριες να μη σηκώνουν άτακτα το χέρι στον αέρα για να πάρουν το λόγο αλλά να ακουμπάνε τον δεξί αγ στο θρανίο και σχηματίζοντας ορθή  γωνία με το χέρι να τείνουν το δάχτυλο προς το ταβάνι. Στην περί δαχτύλου απαίτηση δεν συνάντησε ποτέ πρόβλημα διότι οι μαθητές και οι μαθήτριες που είχαν να πουν κάτι στο μάθημά του ήταν έξι συγκεκριμένα άτομα, μελετηρά και πρόθυμα “εξευρωπαϊσμένα”. Στους έξι συγκαταλεγόταν κι ο Ι. Το υπόλοιπο σώμα της αίθουσας χωριζόταν - σύμφωνα με τον καθηγητή - στους αδύναμους με ελπίδες, στους αδιάφορους και στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, δηλαδή στον ζωηρό και κατά γενική ομολογία έξυπνο συμμαθητή Στέλιο.

   Ο προφέσορας είχε βάλει πραγματικά στο μάτι τον Στέλιο και ήθελε να το καταστήσει σαφές. Εξού και η φοβερή διαπίστωση και δημόσια δήλωση κάποια μέρα ότι ο τελευταίος ανήκει στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Οι λόγοι αυτής της συμπεριφοράς του μας παρέμεναν άγνωστοι και έχρηζαν επισταμένης επιστημονικής έρευνας, αλλά ας αφήσουμε αυτό το ζήτημα προς το παρόν. Σημειώνεται πάντως ότι σ’ ένα από τα διαλείμματα της ίδιας μέρας ο Στέλιος πέρασε μπροστά από τον Τρακλαπή τραγουδώντας τη διαχρονική λαϊκή επιτυχία “αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου αμοιβαία τα αισθήματα” κλείνοντάς του το μάτι.

   Δυο - τρεις μέρες μετά, ο μέγας ατάραχος, ευθυτενής, ανέκφραστος κύριος Τρακλαπής έθεσε κάποιο ερώτημα στην τάξη. Αυτή τη φορά όμως δεν ακολούθησαν μόνο έξι άτομα την οδηγία δεξί χέρι-αγκώνας-θρανίο-ορθή γωνία-δάχτυλο-ταβάνι. Όχι. Παρών δήλωσε κι ο Στέλιος ο οποίος τη μία και μοναδική φορά που αποφάσισε να διεκδικήσει το λόγο στα μαθηματικά, έτεινε μειδιάζοντας το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού χεριού. Απλό, απλούστατο κι όμως αυτό ήταν: Αυτή η μικρή κίνηση κλόνισε σε τέτοιο βαθμό τον κόσμο του καθηγητή ώστε βάζοντας σχεδόν τα κλάματα άρχισε να ουρλιάζει κόκκινος σαν το παντζάρι “ουστ βρωμόσκυλο!”, “έξω τσογλάνι!”... Ήταν απίστευτο. Έτρεμε σύγκορμος (προς στιγμήν η τάξη τρόμαξε για την υγεία του), του έπεσε η κιμωλία απ’ το χέρι, χλώμιασε λες κι έβλεπε φάντασμα. Ο πάτος της κοινωνικής πυραμίδας αποχωρούσε από την τάξη συμβουλεύοντας τον κύριο Τρακλαπή:

“Ας είστε πιο σαφής την επόμενη φορά. Ενημερώστε ποιό δάχτυλο θέλετε σηκωμένο και αν αποκλείονται οι αριστερόχειρες. Κι ας είμαστε πιο ευπρεπείς. Θα μπορούσατε απλώς να τείνετε τον δείκτη του δεξιού σας χεριού δείχνοντας την πόρτα για να μου υποδείξετε την έξοδο. Πότε θα γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι;”

   Η παράσταση έληξε με τα χάχανα των μαθητών και μαθητριών. Η χαριστική βολή όμως ήρθε όταν το συμβούλιο καθηγητών  αντέτεινε πως ήταν υπερβολική η αξίωση του Τρακλαπή για δια παντός αποβολή του άτακτου. “Μια τριήμερη και το θέμα θεωρείται λήξαν κύριε συνάδελφε.”  Την επόμενη χρονιά ο μαθηματικός φρόντισε να μην αναλάβει το τμήμα στο οποίο βρισκόταν κι ο Στέλιος.

   Είχαν περάσει γύρω στα δέκα λεπτά. Ο συγκάτοικος βγήκε από το μέρος, ο Ι. μπήκε, τελείωσε, βγήκε από το σπίτι, έβαλε μπροστά το μηχανάκι, οδήγησε μέχρι την εταιρεία, άνοιξε την πόρτα, καλημέρισε βαριεστημένα, χάζεψε το λόφο φακέλων που τον περίμεναν για διανομή και ξαναφέρνονατς στο νου του τον Στέλιο, τον Τρακλαπή και τα θεωρήματα μουρμούρισε:

  

“το σύνολο των μηνιαίων  αποδοχών μου ισούται με το ποσό που δαπανά ο γιος του αφεντικού μου σε δύο βραδινές του εξόδους.”

από την αυτοέκδοση "συρτάρι" του π.κ. (άνοιξη 2012)