Όλοι μπορούν να είναι στόχος

Ανάρτηση από το προσωπικό μπλογκ του Lunar

Η πτήση μου από Αθήνα όπου είχα την ευχαρίστηση να παρακολουθήσω το πρώτο "Reproducible World Summit" προσγειώθηκε στην προγραμματισμένη ώρα της στο αεροδρόμιο Σαρλ Ντεγκώλ του Παρισιού. Ενώ ο κόσμος έπαιρνε τις χειραποσκευές του και φορούσε τα μπουφάν, ένα μέλος του πληρώματος καμπίνας ανήγγειλε ότι θα διεξαχθεί αστυνομικός έλεγχος έξω από το αεροσκάφος και ότι θα έπρεπε να έχουμε τα έγγραφα ταυτοποίησης πρόχειρα. Η θέση μου ήταν στην ουρά του αεροπλάου, οπότε είχα αρκετό χρόνο να περιμένω στο κρύο της φυσούνας ενώ όλοι οι επιβάτες ελέγχονταν ένας - ένας.

Τρεις μπάτσοι είχαν στηθεί ακριβώς στην είσοδο του τέρμιναλ. Ο ένας έπαιρνε τις ταυτότητες ή τα διαβατήρια και κοιτούσε τον κόσμο στο πρόσωπο. Μετά το έδινε σε μια άλλη μπατσίνα με μια βαλίτσα μπροστά που έμοιαζε να έχει ένα σκάνερ κι έναν υπολογιστή. Ο τρίτος απλά ακουμπούσε στον τοίχο και παρακολουθούσε. Όταν ήρθε η σειρά μου, αφού σκάναρε το διαβατήριό μου, η μπατσίνα έκανε αυτή την ωραία χειρονομία που, ενώ ξεκίνησε να απλώνει το χέρι της με το διαβατήριό μου προς το μέρος μου - όπως είχε κάνει άλλες εκατό φορές - το τράβηξε πάλι πίσω μόλις εμφανίστηκε το αποτέλεσμα στην οθόνη.

Είχα επιβεβαιώσει ότι ήμουν καταγεγραμμένος ως επικίνδυνος πολιτικός ακτιβιστής το 2012, όταν ο Νταβίντ Ντυφρέν εξέδωσε το Magasin Général. Μια αναφορά της υπηρεσίας πληροφοριών εσωτερικού από το 2008 είχε διαρρεύσει για να προωθηθεί το βιβλίο. Το όνομά μου δεν είχε αφαιρεθεί όπως έπρεπε από την πρώτη-πρώτη εκδοχή που βγήκε στο ίντερνετ και σχετιζόταν με ένα πολιτικό, αυτοοργανωμένο χώρο στο Ντιζόν. Κάποιοι προγραμματιστές του Debian είχαν την ευχαρίστηση να έχουν επισκεφτεί τον χώρο το 2005, το 2006 ή το 2007. Η αναφορά ήταν πλήρης λαθών, όπως σχεδόν όλοι οι φάκελλοι της αστυνομίας, έτσι δεν θέλω να τη σχολιάσω.
Τα καλά νέα είναι ότι από τότε έπαψα να είμαι παρανοϊκός. Ήξερα πλέον κι έτσι μπορούσα να προστατευτώ κατάλληλα. Όπως κάθε φορά που πρέπει να περάσω από αεροδρόμιο, όλες μου οι (κρυπτογραφημένες) ηλεκτρονικές συσκευές ήταν κλειστές. Είχα ξυριστεί καναδυό ώρες πριν. Ξέρω δικηγόρο έτοιμο να με αναλάβει. Έχω πλήρη συνείδηση ότι είναι καλύτερο να λες όσο λιγότερα γίνεται.
Αν και έχει περάσει λίγος καιρός απ' όταν είχα τέτοια ωμή επιβεβαίωση ότι ήμουν ακόμα σεσημασμένος αναρχικός. Δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει πάντως. Απ' τη στιγμή που μπαίνεις, δεν έχει έξω.
Τότε μου ζητήθηκε να σταθώ στην άκρη ενώ συνέχισαν με την υπόλοιπη ουρά. Άφησα κάτω το σακκίδιό μου και ακούμπησα στον τοίχο. Μόλις τελείωσαν, ένας απ' τους μπάτσους μού ζήτησε να τον ακολουθήσω. Περπατήσαμε τους διαδρόμους μέχρι να φτάσουμε το γραφείο της συνοροφυλακής. Ενώ περπατούσαμε, μου έκαναν μια σειρά ερωτήσεων. Δεν αναφέρω τις ενδιάμεσες παύσεις, αλλά αυτές είναι όσες θυμάμαι:
- Έχετε ανταπόκριση; (σ.σ.: πτήση)
- Όχι
- Πάτε στο Παρίσι;
- Στο σπίτι των γονιών μου στα προάστια.
- Πόσο μείνατε στην Ελλάδα;
- 5 μέρες.
- (Ξεφυλλίζοντας το διαβατήριό μου) Και επιστρέψατε από τις ΗΠΑ τον Φεβρουάριο του 2015;
- Όχι, αυτή ήταν η μέγιστη διαμονή. Ήμουν εκεί τον Αύγουστο του 2014.
- Γιατί βρισκόσαστε στην Ελλάδα; Διακοπές;
- Δουλειά. Ήμουν σε συνάντηση.
- Τί δουλειά κάνετε;
- Ελεύθερο λογισμικό
- Τί είναι αυτό;
- Είμαι προγραμματιστής.
- Α, στα κομπιούτερ.
- Ναι.
- Γι' αυτό είχατε πάει και στις ΗΠΑ;
- Ναι, ήταν ένα άλλο συνέδριο.
- Ώστε ταξιδεύετε γι' αυτό το λόγο. Ωραία.
- ...
- Είστε ελεύθερος επαγγελματίας;
- Δουλεύω σε μια συνεργατική, αλλά ναι.
 Ο μπάτσος επίσης σχολίασε ότι θα έπρεπε να μου κάνουν μερικούς απλούς ελέγχους και ότι θα με άφηναν μετά να φύγω, αφού επιστρέφω. Δεν το πίστεψα αλλά δεν είπα τίποτα.

Τότε λοιπόν περάσαμε από μια πόρτα που ο μπάσος έπρεπε να ξεκλειδώσει με το σήμα του. Μου ζητήθηκε να κάτσω σε μια καρέκλα στον διάδρομο μεταξύ δύο γραφείων (απ' ό,τι μπορούσα να δω). Μπορούσα να ακούσω τον ένα μπάτσο να εξηγεί την περίπτωση στον άλλο: «-Είναι σε λίστα -Α, σε λίστα». Έμοιαζαν να απορούν αρκετά που δεν πέρασα έλεγχο όταν έφευγα την Δευτέρα.
Μετά από λίγα λεπτά, ένας άλλος μπάτσος ήρθε και μου ζήτησε το εισιτήριο. Λίγα λεπτά αργότερα, ξανάρθε ρωτώντας με αν η διεύθυνση στο διαβατήριό μου ισχύει ακόμα. Απάντησα «όχι». Μου έδωσαν ένα χαρτί ζητώντας μου την τρέχουσα διεύθυνση, έναν αριθμό τηλεφώνου και μια διεύθυνση email. Καθώς όλα αυτά είναι εύκολα να βρεθούν, σκέφτηκα ότι ήταν πιό απλό να τα δώσω. Έδωσα το email "@irq7.fr" που χρησιμοποιώ για όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Όταν το είδε ο μπάτσος, ρώτησε:
- Τί είναι αυτό;
- Δεν καταλαβαίνω.
- Είναι η εταιρεία σας;
- Είναι μια μη κερδοσκοπική.
Μου έδωσε πίσω το διαβατήριό μου και με οδήγησε έξω.
(Δεν θα σας βαρύνω με τις λεπτομέρειες της συζήτησης μεταξύ δυο μπάτσων που έπρεπε να ακούσω ενώ περίμενα, σχετικά με το πώς του ενός του αρέσει να φτιάχνει μοντέλα όπλων που χρησιμοποιήθηκαν σε πολέμους κατά του κομμουνισμού λόγω της καταγωγής του. Και ότι ήταν τσαντισμένος που η γαμω-Ευρώπη είχε απαγορεύσει κάποιες (τοξικές) βαφές που συνήθιζε να χρησιμοποιεί.)
 Απ' όσο μπορώ να καταλάβω, αυτό που συνέβη ήταν ότι έκαναν ένα τηλεφώνημα και η υπηρεσία πληροφοριών τους ζήτησε απλά να ενημερώσουν τα προσωπικά μου στοιχεία.
Δεν ξέρω, αλλά έμεινα να αναρωτιέμαι αν όλος ο κόσμος μπορεί να ελέγχθηκε επειδή ήμουν στην πτήση.

Συνολικά, όλο αυτό δεν κράτησε πάρα πολύ· μια ώρα αφού βγήκα από το αεροπλάνο βρισκόμουν στην πλατφόρμα του τραίνου. Οι μπάτσοι παρέμειναν ευγενικοί καθ' όλη την ώρα. Είμαι προνομιούχος: Γάλλος πολίτης, λευκός, μπορώ να μιλάω γαλλικά με προφορά καθηγητή. Είμαι μάλλον βέβαιος ότι δεν θα πήγαινε τόσο καλά αν είχα μακριά γενειάδα ή κελεμπία.
Ξόδεψα τον χρόνο για να καταγράψω το συμβάν επειδή ξέρω αρκετό κοσμο που νομίζει ότι αυτό που κάνει η κυβέρνηση της Γαλλίας δεν τους αφορά. Όμως τους αφορά. Είναι καναδυό χρόνια που οι κυβερνήσεις κρατούν τον κόσμο υπό έλεγχο με την αντιτρομοκρατία. Αλλά τώρα περνάμε σε τελείως νέα φάση. Μιλάμε για μπάτσους που φέρουν όπλα εκτός υπηρεσίας, ελέγχους σε κατοικίες σε οποιαδήποτε ώρα χωρίς εισαγγελική επίβλεψη, και η κυβέρνηση θέλει να αλλάξει το σύνταγμα ώστε η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» να γίνει μόνιμη. Έχουμε δει τόσες παραβιάσεις μέσα σε δύο μόνο εβδομάδες. Δεν θα βγει σε καλό. Εντωμεταξύ, αντί να αναρωτιούνται γιατί νέοι άνθρωποι αυτοκτονούν και σκοτώνουν άλλους, οι κρατικοί αξιωματούχοι προτιμούν να βομβαρδίζουν. Που σίγουρα θα αποτρέψει ανθρώπους έτοιμους να πεθάνουν απ' το να εφαρμόσουν τακτικές αυτοκτονίας, έτσι δεν είναι;

Είμαστε στην αυγή μιας περιβαλλοντικής κρίσης που θα τελειώσει την ανθρωπότητα. Κάθε άνθρωπος στον πλανήτη ανησυχεί. Άνθρωποι τρώνε ξύλο όταν κάνουν πορεία για να πιέσουν τις κυβερνήσεις να κάνουν κάτι γι' αυτό. Χρειαζόμαστε να ενωθούμε και να αντισταθούμε. Και ναι, θα χτυπηθούμε αλλά η ελευθερία δεν είναι δωρεάν.

Μετάφραση: Λουκάς Σταμέλλος
αναδημοσίευση από omniatv.com