εκδήλωση επιθετικού προσδιοριμού 18/6

 
Οι πλατείες, τα πάρκα, κάθε πεδίο του δημόσιου χώρου, ολοένα και απαξιώνονται, μέχρι να... “εξευγενιστούν” με τραπεζοκαθίσματα, μαγαζιά, πάγκους με κάθε λογής εμπορεύματα, και “καθαρούς”, αποστειρωμένους τοίχους. Όλα, φυσικά... για να είναι η πόλη μας όμορφη, σύμφωνα πάντα προς το συμφέρον των τοπικών αγορών! Το εμπόρευμα διαμεσολαβεί τις σχέσεις μας, τον ελεύθερο χρόνο μας, τον τρόπο που επικοινωνούμε -μετατρέποντάς τα σε πεδία πρόσφορα για κατανάλωση. Κάπως έτσι, μας επιβάλλονται -ορατές και αόρατες- περιφράξεις, οι οποίες οριοθετούν και καθορίζουν τους τρόπους και τους όρους με τους οποίους θα βρισκόμαστε μέσα στον δημόσιο χώρο. Περιφράξεις που δεν σταματούν εκεί αλλά τις συναντάμε σε όλη μας την καθημερινότητα. Από το σχολείο μέχρι το στρατό, από τα σύνορα μέχρι τα «κέντρα φιλοξενίας» για τους μετανάστες/τριες, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας συναντάμε κάγκελα, ορατά και αόρατα. Είτε βρισκόμαστε εντός τους είτε όχι, καθορίζουν το τρόπο που σκεφτόμαστε, που  μιλάμε, που ντυνόμαστε, τον τρόπο που ζούμε.
Ενάντια στις περιφράξεις που υψώνονται γύρω μας, θέλουμε να γκρεμίσουμε τους φράχτες που ορίζουν τις ζωές μας. Θέλουμε να επανοικειοποιηθούμε τους δημόσιους χώρους για όλους και όλες, μακριά από θεσμούς και ενάντια σε χρηματικά αντίτιμα, κάθε είδους αποκλεισμούς και διαμεσολαβήσεις.  Θέλουμε οι πλατείες, τα πάρκα, τα άλση να γίνουν οι τόποι όπου θα συναντηθούν οι αρνήσεις μας, με τους όρους που εμείς θέτουμε: με αλληλεγγύη, ισότητα, χαριστικότητα.

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

18/6 στις 7:30
εργαστήρι δρόμου για στενσιλ
συναυλια -Ξεχασμένη Γενιά, Πυράκανθος, Κάλφας-
στον Πευκώνα Αγίων Αναργύρων (απέναντι από το παλιό δημαρχείο)

"Αυτή η διαδήλωση είναι για όλους τους λόγους του κόσμου, για όλες τις αφορμές, γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος σκοπός από το να είμαστε όλοι και όλες μαζί..."

Την Πέμπτη 24/3 διοργανώνονται στο Παρίσι και στη Νάντη διαδηλώσεις ενάντια στο νέο κώδικα εργασίας, οι οποίες δέχονται άγρια καταστολή από την αστυνομία. Στο Παρίσι, η διαδήλωση των μαθητών/τριών και φοιτητών δέχεται επίθεση από την αστυνομία και ένας 15χρονος μαθητής τραυματίζεται στο πρόσωπο. Το βίντεο του ξυλοδαρμού διέρρευσε, προκαλώντας εισαγγελική παρέμβαση αλλά και την οργή των συμμαθητών/τριών του, που κάλεσαν διαδήλωση αλληλεγγύης την επόμενη μέρα.

Διήγηση ενός άγριου περιπάτου ενάντια στην αστυνομία

φωτογραφίες από την πορεία, από τη συλλογικότητα OurEyeIsLife

Την Παρασκευή 25 Μαρτίου, μετά τον ξυλοδαρμό από μπάτσους ενός νέου από το λύκειο Bergson ενόψει του αποκλεισμού του σχολείου του, καλέστηκε μια συγκέντρωση κατά τις 10.30 μπροστά στο κτίριο. Η διήγηση μιας διαδήλωσης που επιδόθηκε με ευχαρίστηση στη λεηλασία αστυνομικών τμημάτων και καταστημάτων Franprix [ΣτΜ: αλυσίδα σούπερ-μάρκετ].

Εκατοντάδες κόσμου βρίσκονται εκεί, και σχεδόν καμία αστυνομική παρουσία. Μερικά μόλις λεπτά μετά το ραντεβού, ένα ρεύμα σχηματίζεται προς το Jaures [ΣτΜ: λεωφόρος στο Παρίσι], και η πλειοψηφία του κόσμου ακολουθεί. Η διαδήλωση μεγαλώνει γρήγορα καθώς από την αρχή του μπλοκ φτάνει το μήνυμα: πάμε στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα του 10ου διαμερίσματος, οδός Louis Blanc (είναι άλλωστε σ' αυτό το αστυνομικό τμήμα που ο Amadou Koumé* δολοφονήθηκε από μπάτσους λίγο παραπάνω από έναν χρόνο νωρίτερα). Δεν συναντάμε καμία ανεπιθύμητη αντίσταση με τη μορφή μπάτσων, και φτάνουμε χωρίς εμπόδια στο μικρό δρόμο με τη μοναδική σημασία, όπου οι εκατοντάδες μαθητών/τριών αρχίζουν να σχηματίζουν ένα πυκνό πλήθος. Η ατμόσφαιρα είναι κατά κύριο λόγο ήρεμη, μερικά κιγκλιδώματα τοποθετούνται κάθετα στο δρόμο, κάδοι σκουπιδιών αναποδογυρίζονται και κυρίως όλος ο κόσμος φωνάζει συνθήματα ενάντια στην αστυνομία: “Γαμήστε την αστυνομία // Δολοφονήστε την αστυνομία”, “Όλος ο κόσμος σιχαίνεται την αστυνομία”, κλπ. Αλλά γρήγορα νιώθουμε ότι είμαστε πολλοί/ες, και ξεκινάει, δειλά και στη συνέχεια κλιμακώνεται: μετά τα καπνογόνα και τις κροτίδες, πετάμε μπόλικα μπουκάλια στους 3 γελοίους μπάτσους που βγήκαν στα σκαλιά με τις ασπίδες τους για άμυνα, καθώς και στα παράθυρα του αστυνομικού τμήματος. Η ατμόσφαιρα είναι τρομερά ευχάριστη, όλος ο κόσμος γελά και χειροκροτεί τις κινήσεις ανυπακοής ή τις ιδιαίτερα όμορφες βολές. Μετά από λίγα λεπτά, φαίνεται ότι μας ήταν αρκετό, και δεν είχαμε και πολλή όρεξη να ξαναβρεθούμε χωρισμένοι/ες στα δύο, έτσι φεύγουμε προς την άλλη πλευρά, περπατώντας ήρεμα με κατεύθυνση το σημείο αναχώρησής μας, το λύκειο Bergson.

Αλλά δεν σταματάμε εκεί, θέλουμε να φτάσει η ενθουσιώδης ιστορία της επίθεσής μας στους φίλους/ες μας που έμειναν πίσω στο σχολείο, και συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς το δημαρχείο. Εκεί είναι πολύ πιο ήρεμα, κάποιοι/ες μαθητές/τριες κάθονται κάτω, έχουμε για λίγο παραισθήσεις, απαιτούμε να ξαναγίνει μπροστά στο δημαρχείο αυτό που μόλις είχαμε κάνει λίγα λεπτά νωρίτερα. Απ' ό,τι φάνηκε, αυτός ο στόχος δεν ικανοποιούσε μεγάλο κομμάτι του κόσμου και έτσι ξαναφύγαμε μετά από 5 λεπτά κατά μήκος του πάρκου Buttes Chaumont. Δύο ή τρεις μαθητές/τριες καλούν να μην πάρουμε μπουκάλια και να παραμείνουμε ήρεμοι/ες. Αυτό προκαλεί γέλια σε όλο τον κόσμο, και αρχίζουμε να μαζεύουμε πιθανά χρήσιμα αντικείμενα για το νέο μας στόχο που αρχίζει να διαδίδεται στόμα με στόμα: το κεντρικό αστυνομικό τμήμα του 19ου διαμερίσματος! Μη ικανοποιημένοι/ες με την επίθεση σε ένα αστυνομικό τμήμα, θέλουμε να επιτεθούμε και σε ένα ακόμη, και πρέπει να πούμε ότι έχουμε αρχίσει να “ζεσταινόμαστε”. Ξεχυνόμαστε στις σκάλες, φτάνουμε μπροστά στο τμήμα, που βρίσκεται, έξυπνη κίνηση, απέναντι από ένα εργοτάξιο οδικών έργων, που θα παρέχει τα απαραίτητα “βλήματα”: μετά τις πλάκες πεζοδρομίου και τα χαλίκια, αρχίζουμε να χρησιμοποιούμε ό,τι υπάρχει σαν βλήμα, να ταρακουνάμε τα κιγκλιδώματα πάνω στα τζάμια που πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Τα ξεσπάσματα χαράς του πλήθους ανταποκρίνονται στον κρότο του γυαλιού που καλύπτει το οδόστρωμα. Απέναντι από το τμήμα, το προαύλιο του γυμνασίου Georges Brassens είναι έρημο και οι παρατημένες μπάλες φαίνεται να λένε “βαρεθήκαμε το ποδόσφαιρο στα διαλείμματα, προτιμάμε να σπάμε αστυνομικά τμήματα!”.

Ακόμη χωρίς μπάτσους στον ορίζοντα, αλλά και χωρίς πια κανένα τζάμι άθικτο, και τα συνθήματα στους τοίχους “Γαμήστε την αστυνομία” και “Θάνατος στους μπάτσους” συνθέτουν μια χαρά τις διεκδικήσεις μας, έτσι αποσυρόμαστε στην οδό Hautpoul. Φεύγοντας, βλέπουμε τρία κακόμοιρα βανάκια να κατευθύνονται προς το αστυνομικό τμήμα, αποφεύγοντάς μας πολύ προσεκτικά. Ναι, είμαστε 500, πολύ “ζεσταμένοι/ες”, και κανείς/καμιά μας δεν φαίνεται πρόθυμος/η να το αφήσει να περάσει έτσι.

Όταν φτάσαμε στη λεωφόρο Jean Jaurès, γράψαμε μερικά συνθήματα, “Κάτω απ' το οδόστρωμα υπάρχουν μπάτσοι”, “Απεργία μέχρι τη σύνταξη”, “Σύνταξη από 13 χρονών” σ' έναν Pôle-Emploi [ΣτΜ: ο αντίστοιχος ΟΑΕΔ]. Διάφορα ακούγονται συνέχεια, “Η δουλειά δεν μας ενδιαφέρει, δεν θέλουμε καθόλου να δουλεύουμε!”, έχουμε ξεκάθαρα όλους τους λόγους να είμαστε στο δρόμο, δεν διστάζουμε να το λέμε. Το βίντεο είναι απ' ό,τι φαίνεται μια αφορμή, και οι μόνοι/ες που μπορούν να αγανακτούν μ' αυτή τη βία είναι αυτοί και αυτές που δεν έχουν έρθει ποτέ αντιμέτωποι/ες με τους μπάτσους, και αγνοούν έτσι πώς αυτών των μορφών η βία είναι ρουτίνα όταν έχει σχέση με τσιράκια με στολή. Εκεί είμαστε όλοι/ες μαζί, και η ενέργεια που μας κινεί έχει λίγη σχέση πια με εκείνη τη μπουνιά, αλλά περισσότερο λαχταράμε να μπορέσουμε να εκφράσουμε όλα όσα συγκρατούμε όλη τη χρονιά: την οργή ενάντια στους μπάτσους, και την ευτυχία να τους βλέπουμε να τρώνε πέτρες. 
 

Ακούγεται “πάμε στον gare du Nord!”, “πάμε στον gare de l’Est!” [ΣτΜ: σταθμοί μετρό του Παρισιού], και ένα σωρό άλλες προτάσεις, μέχρι μία που φαίνεται να γοητεύει όλο τον κόσμο: “Autoréduc! Autoréduc!” [ΣτΜ: αντιπροσωπεία αυτοκινήτων]. Όταν βλέπουμε στον ορίζοντα την πινακίδα του Franprix, όλος ο κόσμος καταλαβαίνει και είναι ένας πραγματικός αγώνας δρόμου μέχρι το κατάστημα που είναι γεμάτο από δεκάδες γελοίους που ψωνίζουν και βγαίνουν ανεμίζοντας τη λεία τους. Πασχαλινά αυγά σε αφθονία, σάντουιτς και ένα σωρό άλλα πράγματα. Είναι αυτονόητο ότι εκείνη τη στιγμή κάποιοι πολίτες που απολαμβάνουν τις εκπτώσεις έχουν φύγει από τη διαδήλωση εδώ και ώρα, και είναι πολύ ευχάριστο να νιώθεις πόσο αυτή η αυθόρμητη πράξη πλιάτσικου ευχαριστεί ειλικρινά όλο τον κόσμο.

Συνεχίζουμε στην οδό Jaurès, και ξανά ένα σούπερ-μάρκετ Franprix στο βάθος. Ίδιο σενάριο, αγώνας δρόμου, κρατάμε τα ρολά, ρίχνουμε χτυπήματα στη τζαμαρία όσο οι άλλοι/ες πλιατσικολογούν ό,τι μπορούν. Δυο κακόμοιροι σεκιουριτάδες, με τους ασύρματους στο χέρι, μας ακολουθούν από μακρυά, αλλά ακόμη κανένας μπάτσος. Έτσι συνεχίζουμε! Επιστρέφουμε στον σταθμό Stalingrand, και παίρνουμε τη γραμμή 2 του μετρό με κατεύθυνση Barbès. Στη διαδρομή συναντάμε έναν τύπο στο δρόμο στον οποίο προσφέρουμε ένα σωρό είδη παντοπωλείου. Βγάζουμε μια σέλφι μπροστά στον σταθμό, με τα χαμόγελα ως τ' αυτιά, “πάρτο, είναι δώρο από το Franprix!”. Φτάνοντας κοντά στους/στις μετανάστες/τριες που παραμένουν κάτω από το εναέριο μετρό, ακούγεται “Αλληλεγγύη με τους/τις πρόσφυγες!”, και μοιράζουμε άλλο ένα μερίδιο από τα λάφυρα του πλιάτσικου. Αυτή η διαδήλωση είναι για όλους τους λόγους του κόσμου, για όλες τις αφορμές, γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος σκοπός από το να είμαστε όλοι και όλες μαζί, χωρίς μπάτσους, με τα χέρια ελεύθερα και τα πνεύματα επαναστατημένα.

Συνεχίζουμε με κατεύθυνση προς την Chapelle και στρίβουμε στην οδό Chateau-Landon φωνάζοντας “πάμε στο λύκειο Colbert!”. Περνάμε από μπροστά αλλά δεν είναι κανείς μέσα, εκτός από μπόλικους κάδους σκουπιδιών με ρόδες, εξεγερμένοι κι αυτοί, που αποφασίζουν να μας συνοδεύσουν. Περνάμε κάτω από τις ράγες και εκεί οι κάδοι που μας συνοδεύουν αποφασίζουν να αναλάβουν δράση, ένα μεγάλο κομμάτι τους τουλάχιστον, των οποίων το γυάλινο περιεχόμενο ρίχνεται μπρούμυτα στο δρόμο, καθώς μια χούφτα πιο τολμηρών σκουπιδιών πετιούνται κάτω από τα κιγκλιδώματα, πάνω στις αποβάθρες του Gare de l’Est, φωνάζοντας “Να μπλοκάρουμε τα πάντα!”.

Φεύγουμε ξανά προς το Barbès, και είναι μόνο εκεί που ακούμε τις πρώτες σειρήνες, από μακρυά. Μερικές κλούβες, τίποτα το εντυπωσιακό για τις μερικές εκατοντάδες κόσμου που παραμένουν. Αλλά έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε, και φτάνουμε σε μια γειτονιά όπου οι στόχοι φαίνονται λιγότεροι. Τα CRS [ΣτΜ: το αντίστοιχο των ΜΑΤ] είναι δυσκίνητα, έτσι τρέχουμε λίγο και φεύγουμε ήσυχα στους κάθετους δρόμους. Τριάντα άτομα οδηγήθηκαν τελικά στο κρατητήριο, και αφέθηκαν ελεύθεροι/ες ο ένας μετά την άλλη μετά από έρευνα και εξακρίβωση στοιχείων.

Σ' ένα πρωί, μπορέσαμε, με 4 ή 500 άτομα που κινητοποιήθηκαν, να επιτεθούμε σε δύο αστυνομικά τμήματα, να κάνουμε πλιάτσικο σε δύο Franprix, να φωνάξουμε παντού αυτό που θέλαμε, να επιχειρήσουμε να μπλοκάρουμε τις ράγες στον gare de l’Est με σκουπίδια, να ξεφύγουμε χωρίς κανείς/καμιά να συλληφθεί, και όλα αυτά χωρίς να σταματήσουμε να αστειευόμαστε, να φωνάζουμε από χαρά και να την ακούμε με την ικανότητά μας να πιάσουμε στον ύπνο την αστυνομία και όλα τα τσιράκια που την υποστηρίζουν (φύλακες, πολίτες, κλπ.).

 Όταν χωριστήκαμε, το λέγαμε όλοι/ες: θα το ξανακάνουμε!

από paris-luttes.info 

*Στις 6 μαρτίου 2015, ο Amadou Koumé, 34 ετών, πεθαίνει από ασφυξία στο αστυνομικό τμήμα του 10ου διαμερίσματος του Παρισιού. Η αυτοψία αποκαλύπτει ότι ο θάνατος του Amadou είναι αποτέλεσμα πνευμονικού οιδήματος που προκλήθηκε από συνδυασμό ασφυξίας και χτυπημάτων στο πρόσωπο και στον αυχένα. Η αυτοψία κάνει λόγο για πλήθος μωλώπων στο πρόσωπο και το σώμα. Ο Amadou συνελλήφθη στις 00:30 και ο θάνατος δηλώθηκε στις 2:30. Γνωρίζοντας ότι το αστυνομικό τμήμα βρίσκεται σε απόσταση 600 μέτρων από τον τόπο της σύλληψης, πολλοί “απορούν” τι έκαναν οι αστυνομικοί με τον Amadou για δύο ώρες μέσα στην κλούβα! Το επόμενο διάστημα, ακολουθούν διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βιαιότητα, και πορείες στη μνήμη του Amadou.

ασφυξία όπως λέμε οικογένεια

20/5 στις 8:00μμ στον Θερσίτη, εκδήλωση-συζήτηση ενάντια στον θεσμό της οικογένειας:
Η οικογένεια ως τόπος παραγωγής και αναπαραγωγής του θεσμού της ιδιοκτησίας, ως κατεξοχήν πεδίο οργάνωσης και επιτέλεσης των ιεραρχικά έμφυλων σχέσεων, διαμόρφωσης κοινωνικών και σεξουαλικών ταυτοτήτων, παραγωγής εθνικών σωμάτων.

Να ρηγματώσουμε το καθεστώς φυσικοποίησής της, την κοινωνική της κατοχύρωση ως προαιώνιο θεσμό, ως αναλλοίωτο και αμετάβλητο σύμβολο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Να σπάσουμε την κυρίαρχη ροή της αιώνιας επιστροφής στον πνιγηρό κύκλο των συγγενικών σχέσεων. Αναδεικνύοντας την οικογένεια ως αυτό ακριβώς που είναι: ένα πεδίο σύνθετων διαπραγματεύσεων ισχύος, επιβολών, καταναγκασμών, ανελευθερίας.

Ο Καμίνης και οι τοίχοι της Αθήνας

αναδημοσίευση από το blog της Κατάληψης Σινιάλο, 05/04/2016 

1.

Από τον τοίχο του πρώτου Δημόσιου Νεκροταφείου της Αρχαίας Αθήνας, στον πεζόδρομο της Ερμού, ξεκίνησε σήμερα, η εκστρατεία του Δήμου για την αφαίρεση γκράφιτι από σημαντικούς δρόμους και τοπόσημα της πρωτεύουσας. Συνεργεία της καθαριότητας του δήμου Αθηναίων και εθελοντές καθάρισαν από γκράφιτι, με σύγχρονες τεχνικές, το εμβληματικό αυτό σημείο της πόλης.

Σε δηλώσεις του, ο Δήμαρχος ΑΘηναίων, Γιώργος Καμίνης, κάλεσε όλους τους συμπολίτες του να συμμετάσχουν στο καθαρισμό της πόλης «από τη μουτζούρα» η οποία είπε «είναι μια εικόνα που αδικεί την Αθήνα». Όπως ανέφερε, η επόμενη παρέμβαση θα γίνει στην οδό Πανεπιστημίου και θα ακολουθήσουν οι άλλες μεγάλες οδικές αρτηρίες της πόλης. «Είναι ένας μεγάλος πολύχρονος αγώνας στον οποίο θέλουμε κοντά μας τους κατοίκους και τις ενεργές ομάδες πολιτών. Θέλουμε περιφρούρηση του δημόσιου χώρου», τόνισε.

2.

Θα ήταν λάθος αν αντιμετωπίζαμε τον ανεκδιήγητο Γιώργο Καμίνη ως έναν ακόμη γραφικό δήμαρχο που, μέσω πυροτεχνηματικών κινήσεων εντυπωσιασμού, επιχειρεί να αντλήσει πολιτική υπεραξία αλλά και να προσελκύσει τους απαραίτητους ψηφοφόρους που θα εξασφαλίσουν την συνέχιση της πολιτικής του καριέρας. Ο Γ. Καμίνης πρέπει να αναγνωστεί ως φιγούρα που αντανακλά μια νέα κυρίαρχη αφήγηση για το αστικό τοπίο και τις περιφράξεις εντός του. Έχοντας διατελέσει διδάκτωρ στο Paris I, επίκουρος καθηγητής στη Νομική Αθηνών, Συνήγορος του Πολίτη και, τέλος, Δήμαρχος Αθηνών με ευρεία κομματική στήριξη (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι Πράσινοι, Δράση, Φιλελεύθερη Συμμαχία) η περίπτωση του Καμίνη συγκεντρώνει όλα τα απαραίτητα συστημικά εργαλεία ώστε να αποτελεί βασικό πυλώνα της νέας αντιμεταπολίτευσης. Ως πολιτική φιγούρα αντανακλά μια «φρέσκια» κατεύθυνση του συστήματος και προτείνει ένα νέο ιδεολόγημα καταστολής στο αστικό πλέγμα.

Το ιδεολόγημα αυτό έχει ήδη εκφραστεί μέσα από τον πόλεμο του νυν δημάρχου στις καταλήψεις του κέντρου· με χαρακτηριστική την περίπτωση της Villa Amalias, της οποίας το κτίριο, αφού εκκενώθηκε, γκρεμίστηκε εσωτερικά από τον Δήμο αφήνοντας όρθιο μονάχα τα εξωτερικό του περίβλημα. Στο Carex Flacca #2 γράφαμε: «Το εκδικητικό γκρέμισμα της Βίλας και οι σκόπιμα προβεβλημένες εικόνες από το συλημένο κουφάρι της συμπυκνώνουν τη στρατηγική ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που αναδιαμορφώνει τον αστικό χώρο με αποκλειστικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους και την επιβολή του κατασταλτικού ελέγχου. Ξεγυμνώνουν το αποκρουστικό πρόσωπο της “ανάπτυξης” και της “ανάπλασης” που οραματίζονται τόσο οι αριστεροί όσο και οι δεξιοί πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, καταλήγοντας στην ερείπωση ιστορικών τόπων αγώνα, στην περίφραξη των δημόσιων χώρων και στη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος»  [1].

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της φόρμουλας καταστολής που περιγράψαμε παραπάνω αποτελούν τα παγκάκια που εγκατέστησε ο Καμίνης σε πλατείες της Αθήνας κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο (σίδερα στις άκρες) ώστε να είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθούν από τους άστεγους της πόλης. Η μισάνθρωπη πολιτική του Καμίνη απέναντι στους άστεγους είχε, άλλωστε, εγκαινιαστεί μερικά χρόνια πριν όταν ενορχήστρωσε αστυνομική επιχείρηση για την εκκένωση του Πνευματικού Κέντρου Αθηνών από άστεγους που εισήλθαν στον χώρο την πιο κρύα μέρα του χειμώνα 2012.

Πρόκειται για την ίδια περίοδο που ο Δήμαρχος Αθηναίων στήριζε ανοιχτά τις γελοίες πρωτοβουλίες απερίγραπτων “πολιτών” να ντύνουν με πλεκτά πουλόβερ τα δέντρα της πόλης. Oι συγκεκριμένες “ενεργές ομάδες πολιτών”, στις οποίες απευθύνεται και πάλι ο Καμίνης για τον καθαρισμό των τοίχων της πόλης, είναι οι ίδιες που ονειρεύονται τον “εξευγενισμό” της Αθήνας (που -παραδόξως;- προωθήθηκε και μέσω έκθεσης τέχνης νομιμοποιημένων γκραφίτι από καλλιτέχνες στους τοίχους της πόλης, στα πλαίσια του ReMap σε Μεταξουργείο-Κεραμεικό) και θα στηρίξουν, όταν χρειαστεί, νέες επιχειρήσεις για ένα “καθαρό” κέντρο από τις εκάστοτε “μουτζούρες” (βλ. άστεγους, μετανάστες κ.λπ.).

3.

Όλα τα παραπάνω παρέχουν ένα σαφές πλαίσιο ανάγνωσης της πολιτικής Καμίνη σε ό,τι αφορά το δημόσιο χώρο και εν γένει το αστικό τοπίο: το τελευταίο δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα στατικό και περίκλειστο φορέα των κυρίαρχων νοηματοδοτήσεων για την πόλη και τις σχέσεις που αναπτύσσονται εντός της. Ο δημόσιος χώρος εξετάζεται ως εικόνα της πόλης και, στο βαθμό που η πόλη βρίσκεται υπό διαρκή επιτήρηση και καταστολή, η εικόνα της δεν μπορεί παρά να αντικατοπτρίζει τη συγκεκριμένη ποιότητά της.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και ο καθαρισμός των τοίχων της Αθήνας από τα graffiti και τα tags. Ο Καμίνης δηλώνει ότι αυτές οι μουτζούρες αδικούν την εικόνα της Αθήνας και εδώ ακριβώς είναι που τίθεται το ερώτημα: ποιας Αθήνας;

4.

Ο πόλεμος ενάντια στα graffiti αποτελεί στιγμιότυπο μιας γενικότερης σύγκρουσης που δεν αφορά μόνο στην “αισθητική” καθαυτή της πόλης αλλά στην ίδια τη φυσιογνωμία της και κατ’ επέκταση στη φυσιογνωμία της σχέσης των ανθρώπων, που ζουν ή κινούνται σε αυτή, τόσο μεταξύ τους όσο και με την υλικότητά της. Είναι φανερό ότι ο Καμίνης ονειρεύεται μια πόλη της οποίας τα περιεχόμενα (και συνεπώς η εικόνα) είναι πλήρως αποδεσμευμένα από την εμπειρία αλλά και την εμπλοκή όσων αποκτούν μια σχέση με αυτή. Μια πόλη που επιτελεί “ηγεμονικές γεωγραφίες”, σύμφωνα με τον όρο του Cresswell που εκφράζει «την προώθηση και επιβολή από τις κυρίαρχες ομάδες συγκεκριμένων επιλογών στο χώρο, οι οποίες οδηγούν σε συγκεκριμένους τρόπους χρήσης, κατανόησης και αντίληψής του, δηλαδή σε οριοθετημένα νοήματα»  [2].

Στην περίπτωση των τοίχων της Αθήνας, τα οριοθετημένα νοήματα αφορούν όχι μόνο στην αποστειρωμένη και καθαρή εικόνα αλλά, παραπέρα, στον αφανισμό κάθε απόπειρας οικειοποίησης του δημόσιου πεδίου, στην εμπέδωση της τάξης, στην αισθητική επιβολή και στην επιβεβαίωση της παντοδυναμίας των εμπορευματικών σχέσεων πάνω στο χώρο. Το “αποδεκτό” για την εικόνα μιας κυρίαρχα προσδιορισμένης πόλης δεν είναι οι “μουτζούρες” αλλά ό,τι μπορεί να επιβεβαιώσει τον συγκεκριμένο κυρίαρχο προσδιορισμό.

Ο έλεγχος του χώρου αποτελούσε ανέκαθεν σημαντικό διακύβευμα για την Εξουσία στην προσπάθειά της να καθυποτάξει τις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι τοίχοι της πόλης, ως εξωτερική επιφάνεια του χώρου της, ο οποίος βιώνεται ή διασχίζεται αδιάκοπα, αποκτούν πολιτική σημασία αφού πάνω τους αντανακλάται η διαχείριση του χώρου αλλά και των κοινωνικών δυναμικών και ανταγωνισμών που αναπτύσσονται εντός του.

Οι “βρώμικοι” τοίχοι αποτελούν τα “σπασμένα παράθυρα” της θεωρίας των εγκληματολόγων Τζέιμς Ουίλσον και Τζορτζ Κέλινγκ οι οποίοι το 1982 υποστήριξαν ότι αν τα σπασμένα παράθυρα ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου δεν επισκευαστούν άμεσα, θα αποτελέσουν “κίνητρο” καταστροφής περισσότερων παραθύρων από επίδοξους βάνδαλους οι οποίοι τελικά ενδέχεται να εισβάλουν στο κτίριο ή ακόμη και να πραγματοποιήσουν κατάληψη εντός του. Η συγκεκριμένη “θεωρία των σπασμένων παραθύρων” αποτέλεσε, κατά το παρελθόν, σημαντικό επιστημονικό εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων για την ανάπτυξη και εφαρμογή τεχνολογιών κοινωνικού ελέγχου, με προεξέχον παράδειγμα το δόγμα της “μηδενικής ανοχής” που εφάρμοσε ο ρεπουμπλικάνος δήμαρχος της Νέας Υόρκης Τζουλιάνι [3]. Το ζήτημα, ωστόσο, παραμένει ανοιχτό: ποιος και με ποιο τρόπο ορίζει την πρακτική του “κτιρίου”;

5.

Στον αντίποδα των “ηγεμονικών γεωγραφιών”, ο Cresswell αντιπαραθέτει τις “αιρετικές γεωγραφίες” κάνοντας λόγο για τα «δημιουργήματα κοινωνικών ομάδων οι οποίες αδιαφορούν ή αντιστέκονται στην επιβεβλημένη από τους κοινωνικά ισχυρούς ανάγνωση και πρακτική του τοπίου»  [2].

Στην πραγματικότητα, η οικειοποίηση των τοίχων της πόλης αποτελεί μια προσπάθεια επανανοηματοδότησης των περιεχομένων του χώρου και, ταυτόχρονα, μια πράξη αντίστασης και αμφισβήτησης του κυρίαρχου προσδιορισμού του. Τόσο τα περιεχόμενα όσο και η μορφή (αισθητική) της πόλης διαμορφώνονται στη βάση της ανθρώπινης δράσης και, ως εκ τούτου, της σχέσης των υποκειμένων με τον χώρο. Στην κυρίαρχη ανάγνωση της πόλης ως ένα πεδίο στατικό και περίκλειστο, θα πρέπει να αντιπαραβάλλουμε τον Λεφέβρ που υποστηρίζει ότι «ο χώρος παράγεται κοινωνικά, επενδύεται δηλαδή συνεχώς με νοήματα από τις κοινωνίες οι οποίες ενδημούν σε φυσικούς χώρους και βρίσκονται σε διαλεκτική σχέση μαζί τους»  [4].

Η διαλεκτική αυτή σχέση των υποκειμένων με την πόλη δεν μπορεί παρά να διαμορφώνει ένα αστικό τοπίο υπό διαρκή κατασκευή. Μέσα σε ένα τέτοιο “ρευστό” τοπίο κάθε κοινωνική δυνατότητα παραμένει ανοιχτή όχι μόνο ως προς την πραγμάτωσή της αλλά και ως προς την εγγραφή της στο χώρο· μια εγγραφή που θα επανανοηματοδοτήσει την πόλη και, άρα, την κοινωνική δραστηριότητα εντός της.

6.

Αυτή ακριβώς η “ανοιχτή δυνατότητα” είναι που φαίνεται να ενοχλεί τον Καμίνη, και τον κάθε Καμίνη. Ανεξάρτητα από το τι αναγράφεται στα graffiti, τα συνθήματα και τις λοιπές “μουτζούρες” (και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παραγνωρίζουμε την σημασία του περιεχομένου) αλλά και πέρα από οποιαδήποτε υποκειμενικά αισθητικά κριτήρια, οι τοίχοι της πόλης πρέπει να ιδωθούν ως πεδία πάνω στα οποία εδαφικοποιείται η σύγκρουση ανάμεσα στην κυρίαρχη πρακτική του τοπίου και τη διαρκή διαπραγμάτευσή του ως δυνατότητα ελευθερίας στον χώρο.

Carex Flacca
ομάδα της κατάληψης Σινιάλο
ενάντια στις επικυρίαρχες μητροπολιτικές ροές
για την εδαφικοποίηση της εξεγερσιακής προοπτικής

Παραπομπές

[1] Carex Flacca, Τεύχος 2, Αυτοί είμαστε! (για την ισοπέδωση του κτιρίου της Villa Amalias)

[2] Καραθανάσης Π., Οι τοίχοι της πόλης ως “αμφισβητούμενοι χώροι”: Αισθητική και αστικό τοπίο στην Αθήνα

[3] CrimeVSSocialControl, Η θεωρία των “σπασμένων παραθύρων”

[4] Γιαννιτσιώτης Γ., Ο Άρης Βελουχιώτης επιστρέφει στη Λαμία: Χωρικές διαμάχες γύρω από έναν μνημονικό τόπο

Παρασκευή 8/4/2016 στις 8μ.μ. στον Θερσίτη: Ενημέρωση-Συζήτηση για την Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου & Επενδύσεων

Παρασκευές στον Θερσίτη στις 8 μ.μ.

8/4 Ενημέρωση-Συζήτηση:  "TTIP: Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου & Επενδύσεων και οι επιδράσεις της στις εργασιακές/κοινωνικές/περιβαλλοντικές συνθήκες"
(εισήγηση από flappers και πρωτοβουλία από το στέκι Ρεσάλτο)

κυκλοφορεί!

το 16ο τεύχος του επιθετικού προσδιορίσμου...

*για να διαβάσετε το τεύχος κάντε κλικ εδώ

αφισάκι ενάντια στις παρελάσεις (από σκονάκι*-Ηλιούπολη)

Αναδημοσίευση από apopyra.espivblogs.net :

[αφισάκι που κολλήσαμε σε σχολεία της Ηλιούπολης, στο χώρο της παρέλασης και σε άλλα σημεία των γειτονιών μας]

Οι παρελάσεις βρωμάνε εθνικισμό – ρατσισμό – μιλιταρισμό Όσο περισσότερο μας κλέβουν την ζωή, τόσο μας ταΐζουν με έθνος και φυλή
Δεν μπαίνουμε στην γραμμή
Δεν δείχνουμε τυφλή υποταγή
Δεν συμμετέχουμε στις παρελάσεις τους
ΣΚΟΝΑΚΙ*

Κείμενο για τις παρελάσεις από το Αυτόνομο Σχήμα Μαθητών "Αταξία"

Είμαστε μαθητές – μαθήτριες διαφόρων σχολείων της Θεσσαλονίκης και αποφασίσαμε να ασχοληθούμε εκτενέστερα με το θέμα των παρελάσεων. Με αφορμή αυτό και την επετειακή παρέλαση της 25ης Μαρτίου γράψαμε το παρακάτω κειμενάκι:

Οι παρελάσεις θεσπίστηκαν από τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά το 1936, ο οποίος είχε επηρεαστεί – εντυπωσιαστεί από τις ανάλογες «επιδείξεις» της ναζιστικής Γερμανίας. Απώτερος σκοπός, για τις μαθητικές παρελάσεις, ήταν η ανάπτυξη στρατιωτικής συνείδησης στους νέους και η εξοικείωσή τους με την στρατιωτική  πειθαρχία. Έτσι, λοιπόν οι παρελάσεις λειτουργούν ως όχημα για την εξάπλωση του εθνικισμού και του μιλιταρισμού στην κοινωνία.
Οι παρελάσεις κινούνται πάντα στη λογική της συµπαγούς και οµοιόµορφης εµφάνισης (στολή, βηµατισµός,ευθυγράµµιση) και επιδιώκουν την κάμψη - συγχώνευση της διαφορετικότητάς μας. Πιο συγκεκριμένα, αναγκάζεσαι να αγοράσεις ή να νοικιάσεις ρούχα ίδια με τους συμμαθητές σου, ώστε η εμφάνισή σου να είναι επίσημη. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτά τα ρούχα δεν πρόκειται  να τα ξαναφορέσεις γιατί σου φαίνονται γελοία και δεν σ’ αρέσουν, αλλά για την παρέλαση είναι απαραίτητα. Όλοι θα προχωράνε - ή όπως μας λένε θα βηματίζουνε - με τον ίδιο ρυθμό και η παραμικρή παρέκκλιση είναι λανθασμένη και τιμωρείται. Θα υπάρχει σε διακριτό σημείο, κάποιος υπεύθυνος, ο οποίος θα υπαγορεύει τον ρυθμό και θα δίνει την όποια εντολή, εμπνέοντας ανωτερότητα.
Παράλληλα, καλλιεργούν πληθώρα διακρίσεων και αναπαράγουν τα στερεότυπα της εποχής μας. Τα αγόρια, φυσικά διαχωρίζονται από τα κορίτσια.Οι «όμορφοι», οι «ψηλοί» και όλοι οι άλλοι που τηρούν ανάλογους χαρακτηρισμούς της κανονικότητας της εποχή μας, τοποθετούνται μπροστά, ώστε να φαίνοται. Οι άλλοι, οι «όχι τόσο όμορφοι», οι «κοντοί» κτλ, κρύβονται κάπου προς τα πίσω. Οι «καλύτεροι όλων», αυτοί που είναι και εξωτερικά και γνωστικά «άριστοι» ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη μάζα και είναι μόνοι τους μπροστά μπροστά.
Επίσης, παρόλο που δε γίνεται συχνά, όταν  «ξένοι» συμμαθητές μας συμμετέχουν στις παρελάσεις και ιδιαίτερα σε διακριτές θέσεις, γίνονται αντικείμενο σχολιασμού, άμα βέβαια δεν αποκλειστούν εξ’αρχής από την παρέλαση. Για μέρες μετά τα Μ.Μ.Ε. κάνουν εκτενείς ρεπορτάζ για το θέμα και εκκλησιαστικοί – πατριωτικοί κύκλοι μιλάνε για «αμαύρωση» του έθνους τους.
Οι παρελάσεις, δήθεν, αποτελούν μέσο για να τιμηθούν «εθνικές εορτές», οι οποίες έχουν να κάνουν με την απελευθέρωση ενός λαού. Είναι όμως αρκετά οξύμωρο να υπερασπίζεσαι την αξία της ελευθερίας με τελετές ναζιστικής και απολυταρχικής προέλευσης. Στην ουσία, οι παρελάσεις είναι η απροκάλυπτη βία μιας ιεραρχημένης κοινωνίας. Εξοικειώνουν το παιδί με τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος: την ιεράρχηση, και την υπακοή στους ανώτερους (καθηγητές, διευθυντές, προϊστάμενοι, αφεντικά). Μέσα από τις παρελάσεις, οι νέοι μετατρέπονται σε πιστά στρατιωτάκια των πολιτικών τους. Οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να κατηγοροποιούνται, για όλη τους την ζωή, σε κατηγορίες και σε τάξεις.
Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η συμμετοχή σου σε αυτές δεν είναι υποχρεωτική αλλά προαιρετική. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σε εξαναγκάσει να συμμετέχεις
Εμείς, στεκόμαστε ενάντιοι σε αυτές τις εθνικιστικές τελετουργίες που προάγουν τον μιλιταρισμό και τον φασισμό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΕΧΟΥΝ

Αυτόνομο Σχήμα Μαθητών «Αταξία»

*Το κείμενο μοιράζονταν σε μαθητές στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη.

ο στρατός κοντά στον έλληνα πολίτη...

Εθνική επέτειος. Παρέλαση. Γιορτή μισαλλοδοξίας και εθνικισμού.  Ιεραρχία, υποταγή, σεβασμός στην άρχουσα τάξη, την κρατική δομή, το «ένδοξο παρελθόν», αναπαραγωγή ανισοτήτων, αναπαραγωγή εθνοτικών διαχωρισμών.

Και μετά την παρέλαση η μπάντα του στρατού προσφέρει «χαλάρωση» μέσα από τα πολεμοχαρή εμβατήριά της.

 Όμως τα εμβατήρια δεν είναι και τόσο πιασάρικα. Ε και; Δεν αλλάζουμε ρεπερτόριο; Άλλωστε καιρό τώρα η αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνησή μας προσπαθεί επίμονα να μας πείσει ότι ο στρατός δεν είναι μόνο αυτό που ξέρουμε, αλλά έχει και άλλο πρόσωπο.  Η κανονικοποίηση και η νομιμοποίηση της παρουσίας του στρατού στο κοινωνικό πεδίο είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί με κάθε μέσο:  Από τους χορούς των «εθνοτοπικών συλλόγων» κατά τη διάρκεια της περσινής παρέλασης της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα, μέχρι το «Σε ένιωσα μέσα μου παντού» σε κεντρικούς πεζοδρόμους της Αλεξανδρούπολης, την συνδρομή του ως «κοινωνικού αρωγού» στην αντιμετώπιση του προσφυγικού και τα συσσίτια σε «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες»,  μέχρι το “killing in the name of” στην πλατεία συντάγματος, ο στρατός επιχειρεί να βρίσκεται κοντά στον έλληνα πολίτη!

Μπορεί να είναι τραγελαφικό το να τραγουδάει η μπάντα του στρατού το γνωστό «φσσστ μπόινγκ» καλύτερα και από τον Κώστα Βουτσά, όμως είναι τουλάχιστον επικίνδυνο το να πιστέψουμε ότι ο στρατός, η βασική κατασταλτική και πολεμική μηχανή του κράτους που ξερνά μιλιταρισμό, επιβολή, εθνικισμό και διαχωρισμούς, έχει και κοινωνικό πρόσωπο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε αυτούς που φυλάνε τα σύνορα, να προσφέρουν βοήθεια σε αυτούς/ες που λόγω των κλειστών συνόρων δεν μπορούν να μετακινηθούν και να οργανώσουν τις ζωές τους. Αυτούς που φυλάνε την τάξη και την ασφάλεια, να τραγουδάνε (και μάλιστα με χορευτικό!) rage against the machine.

σαν σήμερα...

*γεγονότα από τις φυλακές που σημάδεψαν τον Μάρτη. Τα βρήκαμε στην ατζέντα που εκδόθηκε το 2014 για την ενίσχυση του ταμείου αλληλεγγύης των φυλακισμέ


10 Μάρτη 2013: Εξέγερση ξεσπάει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας με αφορμή την παράταση της 12μηνης κράτησης σε 18μηνη. Οι μετανάστες πετούν πέτρες στους αστυνομικούς φρουρούς, βάζουν φωτιά σε στρώματα και σκουπίδια. Οχτώ κοντέινερ τυλίγονται στις φλόγες. Ορισμένοι, δέκα περίπου, καταφέρνουν να καταστρέψουν τα συρματοπλέγματα και να δραπετεύσουν. Οι περισσότεροι συλλαμβάνονται στην απομονωμένη ζώνη που περιβάλλει το στρατόπεδο. Η εξέγερση διαρκεί 4 ώρες και καταπνίγεται από τα ΜΑΤ με χρήση δακρυγόνων και άγριους ξυλοδαρμούς. Οι 57 συλληφθέντες (από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν και το Μαρόκο) οδηγούνται στα δικαστήρια, πολλοί ξυπόλυτοι, φανερά χτυπημένοι, αντιμετωπίζοντας κακουργήματα. Μεταφέρονται σε άλλα αστυνομικά τμήματα και στην Π. Ράλλη, όπου συνεχίζεται ο βασανισμός τους όπως συμβαίνει και σε όσους παραμένουν στο στρατόπεδο, στους οποίους παράλληλα επιβάλλεται σκληρότερη τιμωρία: απαγόρευση προαυλισμού και επικοινωνίας με τον «έξω κόσμο». Τελικά, 24 θα προφυλακιστούν.

Στις 14 Μαρτίου 1978, οι δεσμοφύλακες της Ισπανικής φυλακής Καραμπεντσέλ πιάνουν τον κρατούμενο Αγκουστίν Ρουέντα Σιέρρα, μέλος της COPEL (συντονιστικό αγωνιζόμενων κρατουμένων), να φτιάχνει μια σήραγγα για απόδραση. Καθώς τον βασανίζουν για να του αποσπάσουν πληροφορίες, τον σκοτώνουν. Στις 22 Μαρτίου 1978, οι GRAPPO σκοτώνουν τον πρόεδρο της κεντρικής σωφρονιστικής υπηρεσίας, ως απάντηση στο θάνατο του Αγκουστίν Ρουέντα Σιέρρα.

Στις 18 Μαρτίου 2009 η κρατούμενη Κατερίνα Γκουλιώνη δολοφονείται μέσα στο πλοίο , κατά τη διάρκεια μεταγωγής της από της φυλακές Θήβας σε αυτές της Νεάπολης Κρήτης.
Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε μετάσχει ενεργά στις εξεγέρσεις του περασμένου Νοέμβρη και μαχόταν συστηματικά μαζί με άλλες κρατούμενες  για την κατάργηση των εξευτελιστικών κολπικών ελέγχων που υφίστανται οι έγκλειστες.
Στο άκουσμα του θανάτου της ξέσπασε εξέγερση στη Β’ πτέρυγα των φυλακών Θήβας.
(Στις 11 Απριλίου 2009 προκαλούνται σπασίματα και καταστροφές στο κεντρικό πρακτορείο της ΑΝΕΚ στη λεωφόρο Αμαλίας. Η συγκεκριμένη εταιρία, όπως αναφέρεται στα τρικάκια που πετάχτηκαν τη μέρα της επίθεσης, «συστηματικά διαθέτει τα πλοία της για τις μεταγωγές των κρατουμένων και των μεταναστών». Η δράση πραγματοποιήθηκε με αφορμή τον θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη.)

 
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μετανάστες, μετανάστριες, κρατούμενοι και κρατούμενες, πάντα βρίσκονταν και βρίσκονται στον πάτο την κοινωνικής ιεραρχίας, στοιβαγμένοι/ες σε στρατόπεδα και φυλακές. Οι από πάνω διαχρονικά χειρίζονται, καταστέλλουν, δολοφονούν τους από κάτω με σκοπό τη διαφύλαξη και την προαγωγή των συμφερόντων τους. Εμείς, οι από κάτω, δεν νιώθουμε μακρινή την καταπίεση που βιώνουν οι μετανάστες/τριες και οι κρατούμενοι/ες. Αντίθετα, τη βλέπουμε ως το πιο συμπυκνωμένο κομμάτι των επιβολών της κυριαρχίας που μας αφορά και μας στοχεύει. Επιμένουμε στην αλληλεγγύη και στη συνάντηση των αρνήσεών μας.

Η πλατεία Βικτωρίας είναι και θα είναι πλατεία αλληλεγγύης

Η πλατεία Βικτωρίας είναι και θα είναι πλατεία αλληλεγγύης 

Υπάρχουν μετανάστες και μετανάστριες. Χιλιάδες κατατρεγμενοι, που απλά αναζητούν μια (καλύτερη) ζωή. Υπάρχουν και αυτοί που βάζουν πάνω από όλα το προσωπικό τους όφελος. Οι μαγαζάτορες στην πλατεία Βικτωρίας, που απέναντι στον αγώνα για ζωή, προφασίζονται την απώλεια κέρδους. Ακόμα κι αν εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη δυσμενή θέση αυτών των ανθρώπων (χρέωση τουαλέτας, χρέωση φόρτισης κινητού, κ.τ.λ). Γιατί υπάρχει και ο δήμαρχος Αθηναίων, που τους έχει παραχωρήσει την πλατεία για τα τραπεζοκαθίσματα, και νομίζουν πως τους ανήκει. Οπότε θεωρούν -με το μικρό τους μυαλό - πως έχουν δικαιοδοσία επάνω στην πλατεία. Ταυτόχρονα, το ρατσιστικό μένος ορισμένων εξ αυτών, έχει γίνει κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο. Σε απόπειρες καλεσμάτων του πρόσφατου παρελθόντος ως  «αγανακτισμένων κατοίκων» ενάντια στην παρουσία των μεταναστών και των μεταναστριών στην πλατεία, έχουν εμφανιστεί με τη συνοδεία γνωστών και μη εξαιρετέων φασιστοειδών και χρυσαυγιτών, που συνετέλεσαν άλλωστε στην ερήμωση πλατειών όπως ο αγιος παντελεήμονας.
Υπάρχουν και οι μπάτσοι, κατ΄εντολήν του δημάρχου Καμίνη, με την ευγενική χορηγεία των υπουργείων προπο και μεταναστευτικής πολιτικής, που για μία ακόμη φορά προσπαθούν να μετατρέψουν την πλατεία Βικτωρίας σε μία εμπόλεμη ζώνη. Προσπαθώντας να δημιουργήσουν πρώτον την αίσθηση, ότι η παρουσία των μεταναστών είναι από μόνη της Το Πρόβλημα της Βικτώριας, και δεύτερον κάνοντας εκκαθαρίσεις της πλατείας, με βάση το χρώμα του δέρματος των ανθρώπων που βρίσκονται πάνω της. Φυσικά καθ΄όλη τη διάρκεια της στρατικοποιημένης παρουσίας των μπάτσων, μία άλλη πραγματικότητα εκμετάλλευσης και εμπορίου των ανθρώπινων ζωών κάνει τα πάρε δώσε της τοξικής αρρώστιας λίγα μέτρα παρα κάτω, υπό την εποπτεία τους.
Όλοι αυτοί λοιπόν, λειτουργούν συντονισμένα, προς ιδίον όφελος, έχοντας ως προοπτική μια πλατεία που οι επιλογές θα είναι λίγες. Καφές, πρέζα, μπουρδέλα. Ότι κι αν διαλέξεις, θα πληρώσεις. Ότι κι αν κάνεις, θα είσαι καταναλωτής ή εμπόρευμα.
Γι αυτό και φρίττουν με τα μοιράσματα φαγητού, ρούχων και ειδών πρώτης ανάγκης στους μετανάστες και τις μετανάστριες που διέρχονται από την Βικτώρια. (ναι, διέρχονται, και είναι αλήθεια τελικά ότι δεν διέσχισαν κάποια χιλιάδες χιλιόμετρα για να κατασκηνώσουν για πάντα σε μια πλατεία στο κέντρο της Αθήνας) Από το ίδιο το κράτος, αρχίζει να ξετυλίγεται μια προσπάθεια πολεμικής της αυτοοργανωμένης αλληλεγγύης, ούτως ώστε να δωθούν τα εχέγγυα στις θεσμικές δομές-του κράτους ή των ΜΚΟ-  και σε επίπεδο επικοινωνιακό.  Στην πλατεία Βικτωρίας το ακούσαμε και αυτο: «αν θέλετε να τους βοηθήσετε (τους μετανάστες) να πάτε στις θεσμικές δομές». Σοβαρά, ε; Εκεί που κοστολογείται η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Εκεί που κατασπαράσσουν ανελλιπώς τις επιχορηγήσεις των εκατομμυρίων ευρώ από την Ε.Ε., και απλά συντηρούν έναν στείρο φιλανθρωπισμό. Σε αυτούς που ιεραρχούν τους κυνηγημένους και τις επιθυμίες τους με τεχνικούς όρους και θεσμικά τερτίπια (βλ. διαχωρισμό πρόσφυγα-μετανάστη). Σε αυτούς που προσπαθούν να απομονώσουν κοινωνικά τους μετανάστες και μετανάστριες. Από  τη σύνθηκη απαγόρευσης  επανω στην πλατεία και τη μεταφορά τους στα κέντρα καταγραφής ή «φιλοξενίας» μέχρι την ανακοπή οποιασδήποτε αντίδρασής  τους, όπως η διακοπή της πορείας, από διμοιρίες των ματ, που ξεκίνησε από το Σχιστό και είχε ως προοπτική κατάληξης την πλατεία Βικτωρίας.
Δεν είμαστε φιλάνθρωποι. Είμαστε αλληλέγγυες και αλληλέγγυοι με κάθε κατατρεγμένο, καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενο αυτού του κόσμου. Γιατί παλεύουμε για μια κοινωνία που δεν θα κρίνει με βάση  εθνικότητες, χρώματα, θρησκείες ή φύλο. Γιατί θέλουμε με τη δική μας δύναμη να δημιουργήσουμε τους όρους για ισότητα και ελευθερία. Και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια πλατεία ζωντανή, όπου κάθε άνθρωπος μπορεί να κινείται ελεύθερα.

αλληλεγγύη στους μετανάστες και σε κάθε κατατρεγμένο αυτού του κόσμου

συνέλευση πλατείας Βικτωρίας 

*κείμενο που μοιράστηκε στην μικροφωνική παρέμβαση, που έγινε στην πλ. Βικτωρίας την Κυριακή 20/3/16 από τον Συντονισμό αλληλέγγυων στους μετανάστες και τις μετανάστριες από τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας

Πολιτικό Εργαστήριο: Παρασκευή 26/2 στις 8μ.μ. στον Θερσίτη

Παρασκευές Φλεβάρη στον Θερσίτη, στις 8 μ.μ.

26/2  Πολιτικό Εργαστήριο

Παρουσίαση-Συζήτηση για τις μορφές του κράτους, τις θεωρητικές συγκροτήσεις τους και τον αγώνα για την καταστροφή του (με αφορμή το βιβλίο του Martin Carnoy "κράτος και πολιτική θεωρία")

Α' μέρος: από το φυσικό δίκαιο στον φιλελευθερισμό