...με αφορμή ένα "καλό πάσχα"

«Το Πάσχα αντιπροσωπεύει την υπέρβαση που καλούμαστε όλοι να κάνουμε, διανύοντας μία ακανθώδη και δύσκολη διαδρομή. Διαγράφοντας μία πορεία που αφήνει πίσω το σκοτάδι, για να οδηγήσει στο φως της ελπίδας, στη λύτρωση.
Η μεγαλύτερη γιορτή της οικουμενικής Χριστιανοσύνης μας διδάσκει πως υπάρχει διέξοδος από τη δεινή δοκιμασία, όταν υπάρχει πίστη και ελπίδα, υπομονή και επιμονή, όραμα και προοπτική.
Όταν υπάρχει κοινή προσπάθεια που στηρίζεται στις αρετές της αγάπης και της προσφοράς, του σεβασμού και της αλληλεγγύης προς τον άνθρωπο.
Όταν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία για να στηρίξουν γερά τα θεμέλια της κοινωνικής συνοχής και της δημοκρατίας.
Όταν όλοι μαζί ενωμένοι, διαμορφώνουμε και συνυπογράφουμε ένα υγιές και ασφαλές περιβάλλον ανάπτυξης και δημιουργίας.
Με αυτές τις σκέψεις, σας εύχομαι ολόψυχα το μήνυμα της Ανάστασης του Θεανθρώπου να βρει μέσα στον καθένα μας ανταπόκριση, γεννώντας προσδοκία και αισιοδοξία, ελπίδα και δύναμη για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο.
Χρόνια πολλά σε όλους!»

Γιάννης Πανούσης, αναπληρωτής υπουργός προστασίας του πολίτη

Η αμφισημία των “ιερών γραφών”, η δυνατότητα ερμηνείας των θρησκευτικών επιταγών κατά το δοκούν, είναι χαρακτηριστικό του χριστιανισμού. Τα παραδείγματα αμέτρητα. Πώς αλλιώς εξηγείται πχ. η αγάπη για τον πλησίον και ταυτόχρονα η απαξία και το μίσος για τους άθεους και τους αλλόθρησκους, τους αμαρτωλούς, τις γυναίκες (ως ρίζα του κακού), τους διαφορετικούς;
Ο υπουργός προ.πο. Γ.Πανούσης έρχεται τώρα να δώσει την δική του ερμηνεία για το πάσχα και τα νοήματα που φέρει. Με έναν παραλληλισμό των “παθών του Θεανθρώπου” με τις “θυσίες” που καλείται να κάνει στον βωμό της πολυπόθητης “ανάπτυξης” το “ηρωϊκό μας έθνος”, δίνει ελπίδα στο λαό, με τρόπο ζηλευτό για κάθε πολιτικάντη. Οι αναλογίες ευθείες και προφανείς:
αυτή του “θεανθρώπου” με τους έλληνες, με την υπόνοια ότι, όπως ο χριστός υπερείχε των απλών θνητών, έτσι και οι έλληνες είναι ανώτεροι των άλλων λαών,
των “παθών” με την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση που έχει υποστεί μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης,
και με κοινή συνισταμένη την ανοχή του πόνου και του εξευτελισμού, την καρτερική υπομονή που θα οδηγήσει σε μια καλύτερη κατάσταση -ανάσταση και αθανασία ή οικονομική ευμάρεια και “ανάπτυξη”- μέσω ενός ισοπεδωτικού “όλοι μαζί” που περιλαμβάνει εργάτες και αφεντικά, φασίστες και αριστερούς αλλά αποκλείει μετανάστες/τριες, εκδιδόμενες, ομοφυλόφιλους/ες, τρανς, αλλόθρησκους.
Άλλωστε, η θρησκεία, ως θεσμός, αλληλοσυμπληρώνει τις διδαχές του κράτους και αξιοποιείται πολιτικά και κοινωνικά για τη διαμόρφωση συνειδήσεων. Το επιθυμητό που θα έρθει μέσα από τη θυσία, η ηρωοποίηση του πόνου και της εξαθλίωσης, η ανοχή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η μοιρολατρία, η ανάθεση των ελπίδων σε έναν “μεσσία” που θα μας σώσει, η μετάθεση του “παραδείσου” σε μια άλλη ζωή, είναι η παρακαταθήκη της θρησκείας στη συλλογική συνείδηση.

Ενάντια σε κάθε είδους εξουσίες, όπως είναι και αυτές του κράτους και του θεού, δεν περιμένουμε κανέναν σωτήρα και κανέναν παράδεισο. Το δικό μας “όλοι μαζί” περιλαμβάνει τους αγωνιζόμενους/ες, τους καταπιεσμένους/ες και τους εξαθλιωμένους/ες και τοποθετείται εχθρικά απέναντι σε αφεντικά, φασίστες, κόμματα, εκκλησίες και στρατούς. Κρατάμε τις ζωές μας στα χέρια μας και επιδιώκουμε την καλυτέρευσή τους μέσα από τους συλλογικούς και ακηδεμόνευτους αγώνες μας ενάντια στην εκμετάλλευση, την υποταγή, την καταπίεση και το φόβο.


Ούτε θεός ούτε αφέντης

Ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές