...εσύ θα πιεις καφέ στο νέο
hype της
γειτονιάς σου;Για να
δουλέψεις σε μια καφετέρια, πρέπει να
είσαι να είσαι νέος/α,
ωραίος/α,
κεφάτος/η
και με μπόλικη διάθεση να κάνεις τα
στραβά μάτια στις αυθαιρεσίες των
αφεντικών. Μετά το Gamato
στην Πετρούπολη, άλλο ένα
εργασιακό κάτεργο έρχεται στις γειτονιές
μας -η αλυσίδα καφετεριών
mikel, που σε
λίγες μέρες θα ανοίξει το νέο της
κατάστημα στους Αγίους
Αναργύρους.
Πριν από λίγους μήνες, εργαζόμενη στα mikel κατήγγειλε ότι, ενώ η ίδια και οι συνάδελφοί της είχαν υπογράψει σύμβαση για 4ωρη, πενθήμερη εργασία, εργάζονταν 8ωρο, με τα ένσημά τους να παραμένουν μισά και αντίστοιχα οι άδειες, τα δώρα, τα επιδόματα αδείας, να δίδονται με βάση 4ωρη εργασία. Ενώ εργάζονταν, νύχτες, Κυριακές, αργίες ουδέποτε καταβλήθηκαν οι αντίστοιχες προσαυξήσεις (25% για νυχτερινή εργασία, 75% για Κυριακές-αργίες). Η εργοδοσία έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις της, διαμηνύοντας στην εργαζόμενη πως για να κρατήσει την δουλειά της πρέπει να σταματήσει να διεκδικεί.
Παράλληλα, τα mikel υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό με το οποίο αξιώνουν αποζημίωση 10.000 ευρώ εάν για 1 χρόνο μετά την απόλυση ή αποχώρησή τους εργαστούν σε άλλη επισιτιστική επιχείρηση ή εάν συγγενής τους α' βαθμού εργάζεται σε άλλη εταιρία του είδους. Δηλαδή η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην κάνουν οποιεσδήποτε ανταγωνιστικές προς την εταιρία πράξεις, χωρίς καν να διευκρινίζεται ποιες είναι αυτές οι πράξεις. Έτσι ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο άμεσα και χωρίς αποζημίωση. Η ίδια η εταιρία παραδέχεται δημόσια την ύπαρξη του συμφωνητικού, δικαιολογώντας την ύπαρξή του και αποδίδοντάς το στη ...βιομηχανική κατασκοπία! Γιατί, ως γνωστόν, η παρασκευή καφέ είναι επτασφράγιστο μυστικό, που προκειμένου να διαφυλαχθεί, αξίζει να καταπατηθούν τα λιγοστά εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα. Το θράσος τους, πάντως, κάθε άλλο παρά εκπλήσσει. Ένα μικρό δείγμα για το πώς "δουλεύουν" τα mikel: εργαζόμενη απολύθηκε στη Θεσσαλονίκη επειδή τόλμησε να συζητήσει και να εκφράσει την αντίθεσή της για όλα τα παραπάνω με συναδέλφους της.
Τα mikel ενσαρκώνουν το success story της ελληνικής επιχειρηματικότητας, της ανάπτυξης και της επιστροφής στις αγορές. Οι “θυσίες” των εργαζομένων στο βωμό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης θα ανταμειφθούν με ακόμη λιγότερα αυτονόητα για τους ίδιους και ακόμη μεγαλύτερο κέρδος για τα αφεντικά. Αυτή είναι η πραγματικότητα της ανάπτυξης, αφού αυτό που -όχι πάντα και τόσο έντεχνα- αποκρύπτεται είναι ότι η “ανάπτυξη” αφορά τα αφεντικά, που εν μέσω κρίσης, και συρρίκνωσης των εργασιακών κεκτημένων, βρήκαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη τους εις βάρος των εργαζομένων, πληρώνοντάς τους όταν και όσο “μπορούν”, εκφοβίζοντας και απειλώντας τους με απόλυση ή άλλες κυρώσεις, αδιαφορώντας ακόμη και για τα φυσικά όρια των αντοχών τους.
Μπορεί όλα αυτά να μην σου περνάνε από το μυαλό όταν απλά πας κάπου για καφέ, μπορεί η ίδια η δουλειά να είναι κάτι πολύ μακρινό για να σε απασχολήσει... Όμως η πραγματικότητα είναι ότι το σχολείο δεν είναι και τόσο αποκομμένο ή διαφορετικό από τη δουλειά. Σκέψου λίγο -ξυπνάς πρωί για το σχολείο, κάποιοι ξυπνάμε πρωί για δουλειά. Πρέπει να είσαι συνεπής στο σχολείο, να μην αργείς και να μην λουφάρεις -το ίδιο και στη δουλειά. Υπάρχει ιεραρχία, πρέπει να σέβεσαι τους καθηγητές και τον διευθυντή, να υπακούς στις εντολές τους, εε κι αν καμιά φορά γίνονται υπερβολικοί, και τι να κάνεις; Το σχολείο είναι, κατά μία έννοια, μια προσομοίωση της δουλειάς, μια εξάσκηση στην ανοχή, την υποταγή, τη “συνέπεια” και την “υπευθυνότητα”. Γι' αυτό και ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς για να αποκτήσεις ταξική συνείδηση και να καταλάβεις πώς λειτουργεί ο κόσμος γύρω σου.
Ενάντια στην εκμετάλλευση και την ασυδοσία των αφεντικών, αντιστεκόμαστε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα. Η έμπρακτη αλληλεγγύη στις γειτονιές και στους εργασιακούς χώρους αποτελεί το μόνο μας όπλο απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και τα αφεντικά.
Κανένας μόνος του και καμία μόνη της ποτέ και πουθενά
Αλληλεγγύη στους αδιαμεσολάβητους αγώνες των εργαζομένων
Πριν από λίγους μήνες, εργαζόμενη στα mikel κατήγγειλε ότι, ενώ η ίδια και οι συνάδελφοί της είχαν υπογράψει σύμβαση για 4ωρη, πενθήμερη εργασία, εργάζονταν 8ωρο, με τα ένσημά τους να παραμένουν μισά και αντίστοιχα οι άδειες, τα δώρα, τα επιδόματα αδείας, να δίδονται με βάση 4ωρη εργασία. Ενώ εργάζονταν, νύχτες, Κυριακές, αργίες ουδέποτε καταβλήθηκαν οι αντίστοιχες προσαυξήσεις (25% για νυχτερινή εργασία, 75% για Κυριακές-αργίες). Η εργοδοσία έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις της, διαμηνύοντας στην εργαζόμενη πως για να κρατήσει την δουλειά της πρέπει να σταματήσει να διεκδικεί.
Παράλληλα, τα mikel υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό με το οποίο αξιώνουν αποζημίωση 10.000 ευρώ εάν για 1 χρόνο μετά την απόλυση ή αποχώρησή τους εργαστούν σε άλλη επισιτιστική επιχείρηση ή εάν συγγενής τους α' βαθμού εργάζεται σε άλλη εταιρία του είδους. Δηλαδή η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην κάνουν οποιεσδήποτε ανταγωνιστικές προς την εταιρία πράξεις, χωρίς καν να διευκρινίζεται ποιες είναι αυτές οι πράξεις. Έτσι ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο άμεσα και χωρίς αποζημίωση. Η ίδια η εταιρία παραδέχεται δημόσια την ύπαρξη του συμφωνητικού, δικαιολογώντας την ύπαρξή του και αποδίδοντάς το στη ...βιομηχανική κατασκοπία! Γιατί, ως γνωστόν, η παρασκευή καφέ είναι επτασφράγιστο μυστικό, που προκειμένου να διαφυλαχθεί, αξίζει να καταπατηθούν τα λιγοστά εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα. Το θράσος τους, πάντως, κάθε άλλο παρά εκπλήσσει. Ένα μικρό δείγμα για το πώς "δουλεύουν" τα mikel: εργαζόμενη απολύθηκε στη Θεσσαλονίκη επειδή τόλμησε να συζητήσει και να εκφράσει την αντίθεσή της για όλα τα παραπάνω με συναδέλφους της.
Τα mikel ενσαρκώνουν το success story της ελληνικής επιχειρηματικότητας, της ανάπτυξης και της επιστροφής στις αγορές. Οι “θυσίες” των εργαζομένων στο βωμό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης θα ανταμειφθούν με ακόμη λιγότερα αυτονόητα για τους ίδιους και ακόμη μεγαλύτερο κέρδος για τα αφεντικά. Αυτή είναι η πραγματικότητα της ανάπτυξης, αφού αυτό που -όχι πάντα και τόσο έντεχνα- αποκρύπτεται είναι ότι η “ανάπτυξη” αφορά τα αφεντικά, που εν μέσω κρίσης, και συρρίκνωσης των εργασιακών κεκτημένων, βρήκαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη τους εις βάρος των εργαζομένων, πληρώνοντάς τους όταν και όσο “μπορούν”, εκφοβίζοντας και απειλώντας τους με απόλυση ή άλλες κυρώσεις, αδιαφορώντας ακόμη και για τα φυσικά όρια των αντοχών τους.
Μπορεί όλα αυτά να μην σου περνάνε από το μυαλό όταν απλά πας κάπου για καφέ, μπορεί η ίδια η δουλειά να είναι κάτι πολύ μακρινό για να σε απασχολήσει... Όμως η πραγματικότητα είναι ότι το σχολείο δεν είναι και τόσο αποκομμένο ή διαφορετικό από τη δουλειά. Σκέψου λίγο -ξυπνάς πρωί για το σχολείο, κάποιοι ξυπνάμε πρωί για δουλειά. Πρέπει να είσαι συνεπής στο σχολείο, να μην αργείς και να μην λουφάρεις -το ίδιο και στη δουλειά. Υπάρχει ιεραρχία, πρέπει να σέβεσαι τους καθηγητές και τον διευθυντή, να υπακούς στις εντολές τους, εε κι αν καμιά φορά γίνονται υπερβολικοί, και τι να κάνεις; Το σχολείο είναι, κατά μία έννοια, μια προσομοίωση της δουλειάς, μια εξάσκηση στην ανοχή, την υποταγή, τη “συνέπεια” και την “υπευθυνότητα”. Γι' αυτό και ποτέ δεν είναι πολύ νωρίς για να αποκτήσεις ταξική συνείδηση και να καταλάβεις πώς λειτουργεί ο κόσμος γύρω σου.
Ενάντια στην εκμετάλλευση και την ασυδοσία των αφεντικών, αντιστεκόμαστε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα. Η έμπρακτη αλληλεγγύη στις γειτονιές και στους εργασιακούς χώρους αποτελεί το μόνο μας όπλο απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε από το κράτος και τα αφεντικά.
Κανένας μόνος του και καμία μόνη της ποτέ και πουθενά
Αλληλεγγύη στους αδιαμεσολάβητους αγώνες των εργαζομένων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου