Ο μύθος αναφέρει ότι οι θεοί είχαν δώσει στην Πανδώρα ένα
κουτί προτρέποντας την να μην το ανοίξει ποτέ. Η περιέργεια την οδήγησε στην
αντίθετη επιλογή και από το κουτί ξεχύθηκαν όλα τα κακά εκτός από ένα. Την
ελπίδα. Αυτή την ελπίδα που όλες εκείνες οι εξουσίες χρησιμοποιούν για να
διαιωνίζουν την επιβολή τους επάνω μας. Έτσι και τώρα αυτή η καταραμένη ελπίδα
έσπειρε τις αυταπάτες. Τις αυταπάτες μιας “καλύτερης” εξουσίας επάνω μας.
Δεξιά, φασιστική, κεντρώα, αριστερή ή όποιας άλλης μορφής. Ωστόσο η εξουσία ποτέ
δεν πηγαίνει χωριστά από την επιβολή, τη καταπίεση, την υποταγή, τη βία, την
ιεραρχία, τις αποφάσεις κάποιον άλλων για εμάς χωρίς εμάς…
Εμείς θα υπενθυμίσουμε μόνο πως η επιστροφή στην “ομαλότητα” δεν είναι παρά μία
δική τους αυταπάτη.
Εμείς θα υπενθυμίσουμε μόνο πως οι αγώνες πριν, τότε, τώρα δεν είναι μάταιοι.
Πως δεν είναι παρά μία εισαγωγή για τη σφοδρότητα των επερχόμενων αγώνων που θα
συντρίψουν το γερασμένο κόσμο τους.
Εμείς θα υπενθυμίσουμε μόνο πως ελεύθεροι θα χορέψουμε στα συντρίμμια αυτού του σάπιου
πολιτισμού.
http://www.youtube.com/watch?v=2XdbSIvm9PQ
Είναι οι στιγμές αυτές που νιώθεις και πάλι άνθρωπος. Που ξεπερνάς τους φόβους και τις αγωνίες σου. Που κοιτάς και πάλι ψιλά. Που τα χημικά το μόνο που σου κάνουν είναι να σου δίνουν κουράγιο, να σου δίνουν πνοή. Είναι οι στιγμές αυτές που επιτέλους νιώθεις ελεύθερος. Είναι τότε που βλέπεις τα χαμόγελα κάτω από τις κουκούλες, που εμπιστεύεσαι πρόσωπα απρόσωπα, που μέσα στα μάτια βλέπεις ζωή. Είναι τότε που βλέπεις τους τυράννους σου να γονατίζουν. Και είναι μετά που αναρωτιέσαι... γιατί έγινα και πάλι πρόβατο; Τόσοι άνθρωποι γύρω μου και ούτε καλημέρα. Γιατί επιλέγουμε να σκύψουμε το κεφάλι; Γιατί κάνουμε και πάλι υπομονή; Σε τι ελπίζουμε; Αφού η ζωή ξέρουμε που είναι. Εκεί που ο ένας στέκεται δίπλα στον άλλο. Εκεί που ο ένας κρατάει τον άλλον. Εκεί που ένας φροντίζει τον άλλο. Εκεί που τα δάκρυα σμίγουν με την οργή, τις φωνές, τα χειροκροτήματα. Εκεί που δύο πολιτισμοί συγκρούονται.
ΑπάντησηΔιαγραφή